We verlaten het mooie en liefelijke Banda Neira voor onze volgende stop
bij het plaatsje Amahusu op het eiland Ambon, een zeiltocht van 125 nm. Zodra
we los zijn van de kant rollen we de yankee uit en zeilen de baai uit richting
open zee. Eenmaal op open zee, bomen we de yankee uit en zetten de kotterfok
deels gereefd strak in het midden om het rollen wat tegen te gaan. Omdat er
20-25 kn wind staat heeft de Ikinoo er wel zin in. De meeste visserij obstakels
laten we aan stuurboord liggen. Met een koers van 290° zeilen we in het kielzog van de Incentive,
die een half uur eerder was vertrokken, naar onze volgende bestemming.
|
De baai van Ambon met in het midden het plaatsje Amahusu. We ankeren hier op 16 meter diepte met rotsen en zand. |
Tijdens
het zeilen zijn we aan het vissen. Als ik beet heb, schiet de lijn naar buiten.
Ik heb 440 meter lijn op de molen zitten. Als er bijna 300 meter naar buiten
is, zet ik de rem wat strakker. Dan ineens is de vis weg. Als ik de lijn
eenmaal weer heb binnengehaald blijkt dat de vis de stalen voorlooplijn heeft
doorgebeten. De wind neemt in de loop van de middag af naar 12-17 kn, waardoor
we heerlijk rustig de nacht doorkomen, Bij het ochtendgloren naderen we de baai
van Ambon City. Voor ons duiken ineens drie kleine vissersbootjes op uit de golven.
Onvoorstelbaar dat men met zulke kleine bootjes op open zee vist. Met een
kleine uitwijkmanoeuvre kan ik de vissers aan stuurboord laten liggen. In de
baai valt de wind helemaal weg en varen we het laatste stukje op de motor naar
de ankerplek Om 09:00 uur ligt het anker in de grond. De ankerplek is niet
ideaal, er is een smalle strook langs de kust die ondiep genoeg is om te
ankeren.
|
Kinderen leren al heel vroeg om zelfstandig met dit soort kleine bootjes te varen. De vissersbootjes bij het begin van de baai waren niet veel groter en dan zonder de zijdrijvertjes. |
De zeiljachten liggen dus enigszins verspreid langs de kust. Er is een
betonnen aanlegsteiger, die echter helemaal niet geschikt is voor het aanleggen
met onze dinghy’s. Om aan land te kunnen komen, varen we naar het kiezelstrand
en trekken daar de dinghy op het droge. We zijn heel blij met onze nieuwe
wieltjes, anders was het voor Sonja niet te doen geweest. Gelijk bij aankomst
leveren we onze was in bij het hotel waarvoor we geankerd liggen. Voor € 3,50
wassen en drogen ze 5 kg wasgoed. Op het terras van het hotel worden eenvoudige
maaltijden geserveerd en heeft men een koud Bintang biertje. Dit wordt
uiteindelijk het centrale verzamelpunt voor de zeilers om wat te eten, te
drinken en te kletsen. De maaltijden zijn eenvoudig maar heet. Op de drankenlijst
staat zelfs rode wijn, Whisky, Gin, Sprite, Fanta en coca cola, helaas van
alles wat er op de lijst staat is het Bintang biertje en wat lokale verse sapjes
het enige wat ze kunnen serveren.
|
Dit is het busje wat ons naar het winkelcentrum bracht. In zo'n busje zitten 8-12 mensen. Indonesische mensen zijn kleiner dan wij Europeanen. |
De volgende dag nemen wij het busje naar een
winkelcentrum in Ambon. We hebben nog geen flauw idee hoe het bus-systeem in
elkaar zit. Gelukkig spreekt een jong meisje ons aan in het Engels en neemt ze
ons mee naar het winkelcentrum. Onderweg maken we een overstap naar een ander
busje. Zonder haar hadden we dit busje zeker niet gevonden. Sonja is op zoek
naar wat lange broeken, helaas, de Indonesische mensen zijn kleiner dan ons
Europeanen, waardoor alle broeken te kort zijn. Dan maar wachten tot we in Bali
zijn, waar het wat toerisme is. Wel is er een grote supermarkt waar Sonja volop
inkopen doet. Met een bevriend stel, die we in de winkel tegenkwamen, huren we
een taxi die ons weer terugbrengt tot bij het hotel. Daar aangekomen, vallen we
met onze neus in de boter.
|
De ukelele groep met een deel van de zeilers. Deze foto is genomen door Raymond Lesmana. |
Er blijkt een ukelele groep gearriveerd te zijn die een
optreden geeft. Ze spelen, onder aanvoering van hun leraar, veel bekende
nummers en nodigen ons ook uit mee te zingen in hun groep. Onder het genot van
een koud biertje komen we hier helemaal tot rust. Aan het einde van de dag eten
we met z’n allen weer bij het hotel. Favoriet is de vegetarische Mie goreng met
extra veel groente. Ook de Saté is heel populair. Een dag later neem ik
nogmaals het busje naar Ambon City om eieren en groente en fruit in te slaan.
Op de straatmarkt vind ik overal verse producten die niet eerder in de vriezer
hebben gelegen tegen prijzen die ontzettend laag zijn. Met een rugzak vol groente
en fruit, met boven op de verse eieren, keer ik terug op de Ikinoo. Tijdens het
optreden van de ukelelegroep, had een lerares Rik en Sanne van de Incentive
aangesproken met de vraag, of dat zij met de klas op bezoek mochten komen.
|
Een deel van de zeilers zingt mee met de ukelele groep, |
De
dagen daarna hebben zij vier boten gevonden die daarbij wilden helpen. Op de
bewuste middag kwamen er twee busjes bij het hotel voorrijden, met in totaal 33
kinderen in de leeftijd van 10-12 jaar. Ook waren er een aantal leraren en
ouders bij aanwezig. Nadat alle zeilers zich hadden voorgesteld, waarbij we
gebruik maakte van een wereldkaart om te laten zien waar we vandaan kwamen,
kwamen de leerlingen met vragen. De klas was in drie groepjes verdeeld, die
vragen in het Engels hadden voorbereid. De leider van de groep stelde iedereen
voor. Daarna kwamen de vragen, die echter hoofdzakelijk gingen over welke
hobby’s we hadden. Wat bleek, het onderwerp op school voor dat simester was, de
hobby’s van mensen.
|
Men neme een groep zeilers, voeg wat tafels samen, geef ze wat te drinken en je hebt gegarandeerd een gezellige avond. |
Er kwamen dus geen vragen over het zeilen. Wel werd elke
vraag opnieuw in het Engels gesteld. Na afloop van het officiële gedeelte
hebben we in groepjes van drie de leerlingen meengenomen voor een ritje in onze
dinghy’s. De kinderen, de leraren en de ouders hadden de grootste lol. Gezien
de leeftijd van de kinderen en het feit dat ze allemaal schoolkleding
aanhadden, hebben we de overstap van de dinghy naar onze boten maar uit het
programma geschrapt. Nadat we afscheid hadden genomen van de groep, bleven we
met z’n allen hangen bij het hotel voor het diner en de borrel. Een dag later
stond er een officieel diner gepland met de burgemeester van Ambon en alle
officials. Met twee busjes zouden we worden opgehaald bij het hotel. Het
regende die dag echter zo veel en zo hard, dat wij ervoor gekozen hebben dit
aan ons voorbij te laten gaan. Veel mensen waren doornat aan het diner
verschenen. Een dag later vertelde onze agent Raymond Lesmana mij dat dit de
eerste keer was dat ze Ambon in het programma hadden opgenomen. Wij zijn over
Ambon wat minder tevreden, de ankerplek was niet groot genoeg voor het aantal
schepen, het water is één grote rioolput, de organisatie was rommelig en
onoverzichtelijk. Er werd ook onvoldoende gecommuniceerd over wat er ging komen.
Zo was er een uitstapje gepland naar onder andere een dorpje, waarvoor je
echter wel moest betalen. Wat bleek, het dorpje had zich drie weken lang enthousiast
voorbereid op onze komst. Vanwege het slechte weer waren er echter maar een
aantal aanwezigen omdat wij dit niet wisten. Voor ons redenen genoeg om op tijd
Ambon te verlaten en koers te zetten naar onze volgende bestemming, het dorpje
Tifu op het eiland Buru. Maar daarover in het volgende blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten