Ambon

We verlaten het mooie en liefelijke Banda Neira voor onze volgende stop bij het plaatsje Amahusu op het eiland Ambon, een zeiltocht van 125 nm. Zodra we los zijn van de kant rollen we de yankee uit en zeilen de baai uit richting open zee. Eenmaal op open zee, bomen we de yankee uit en zetten de kotterfok deels gereefd strak in het midden om het rollen wat tegen te gaan. Omdat er 20-25 kn wind staat heeft de Ikinoo er wel zin in. De meeste visserij obstakels laten we aan stuurboord liggen. Met een koers van 290° zeilen we in het kielzog van de Incentive, die een half uur eerder was vertrokken, naar onze volgende bestemming.

De baai van Ambon met in het midden  het plaatsje Amahusu.
We ankeren hier op 16 meter diepte met rotsen en zand.

Tijdens het zeilen zijn we aan het vissen. Als ik beet heb, schiet de lijn naar buiten. Ik heb 440 meter lijn op de molen zitten. Als er bijna 300 meter naar buiten is, zet ik de rem wat strakker. Dan ineens is de vis weg. Als ik de lijn eenmaal weer heb binnengehaald blijkt dat de vis de stalen voorlooplijn heeft doorgebeten. De wind neemt in de loop van de middag af naar 12-17 kn, waardoor we heerlijk rustig de nacht doorkomen, Bij het ochtendgloren naderen we de baai van Ambon City. Voor ons duiken ineens drie kleine vissersbootjes op uit de golven. Onvoorstelbaar dat men met zulke kleine bootjes op open zee vist. Met een kleine uitwijkmanoeuvre kan ik de vissers aan stuurboord laten liggen. In de baai valt de wind helemaal weg en varen we het laatste stukje op de motor naar de ankerplek Om 09:00 uur ligt het anker in de grond. De ankerplek is niet ideaal, er is een smalle strook langs de kust die ondiep genoeg is om te ankeren.

Kinderen leren al heel vroeg om zelfstandig met dit soort
kleine bootjes te varen. De vissersbootjes bij het begin van de 
baai waren niet veel groter en dan zonder de zijdrijvertjes.

De zeiljachten liggen dus enigszins verspreid langs de kust. Er is een betonnen aanlegsteiger, die echter helemaal niet geschikt is voor het aanleggen met onze dinghy’s. Om aan land te kunnen komen, varen we naar het kiezelstrand en trekken daar de dinghy op het droge. We zijn heel blij met onze nieuwe wieltjes, anders was het voor Sonja niet te doen geweest. Gelijk bij aankomst leveren we onze was in bij het hotel waarvoor we geankerd liggen. Voor € 3,50 wassen en drogen ze 5 kg wasgoed. Op het terras van het hotel worden eenvoudige maaltijden geserveerd en heeft men een koud Bintang biertje. Dit wordt uiteindelijk het centrale verzamelpunt voor de zeilers om wat te eten, te drinken en te kletsen. De maaltijden zijn eenvoudig maar heet. Op de drankenlijst staat zelfs rode wijn, Whisky, Gin, Sprite, Fanta en coca cola, helaas van alles wat er op de lijst staat is het Bintang biertje en wat lokale verse sapjes het enige wat ze kunnen serveren.

Dit is het busje wat ons naar het winkelcentrum bracht. In zo'n
busje zitten 8-12 mensen. Indonesische mensen zijn kleiner
dan wij Europeanen.

De volgende dag nemen wij het busje naar een winkelcentrum in Ambon. We hebben nog geen flauw idee hoe het bus-systeem in elkaar zit. Gelukkig spreekt een jong meisje ons aan in het Engels en neemt ze ons mee naar het winkelcentrum. Onderweg maken we een overstap naar een ander busje. Zonder haar hadden we dit busje zeker niet gevonden. Sonja is op zoek naar wat lange broeken, helaas, de Indonesische mensen zijn kleiner dan ons Europeanen, waardoor alle broeken te kort zijn. Dan maar wachten tot we in Bali zijn, waar het wat toerisme is. Wel is er een grote supermarkt waar Sonja volop inkopen doet. Met een bevriend stel, die we in de winkel tegenkwamen, huren we een taxi die ons weer terugbrengt tot bij het hotel. Daar aangekomen, vallen we met onze neus in de boter.

De ukelele groep met een deel van de zeilers. Deze foto is 
genomen door Raymond Lesmana.

Er blijkt een ukelele groep gearriveerd te zijn die een optreden geeft. Ze spelen, onder aanvoering van hun leraar, veel bekende nummers en nodigen ons ook uit mee te zingen in hun groep. Onder het genot van een koud biertje komen we hier helemaal tot rust. Aan het einde van de dag eten we met z’n allen weer bij het hotel. Favoriet is de vegetarische Mie goreng met extra veel groente. Ook de Saté is heel populair. Een dag later neem ik nogmaals het busje naar Ambon City om eieren en groente en fruit in te slaan. Op de straatmarkt vind ik overal verse producten die niet eerder in de vriezer hebben gelegen tegen prijzen die ontzettend laag zijn. Met een rugzak vol groente en fruit, met boven op de verse eieren, keer ik terug op de Ikinoo. Tijdens het optreden van de ukelelegroep, had een lerares Rik en Sanne van de Incentive aangesproken met de vraag, of dat zij met de klas op bezoek mochten komen.

Een deel  van de zeilers zingt mee met de ukelele groep,

De dagen daarna hebben zij vier boten gevonden die daarbij wilden helpen. Op de bewuste middag kwamen er twee busjes bij het hotel voorrijden, met in totaal 33 kinderen in de leeftijd van 10-12 jaar. Ook waren er een aantal leraren en ouders bij aanwezig. Nadat alle zeilers zich hadden voorgesteld, waarbij we gebruik maakte van een wereldkaart om te laten zien waar we vandaan kwamen, kwamen de leerlingen met vragen. De klas was in drie groepjes verdeeld, die vragen in het Engels hadden voorbereid. De leider van de groep stelde iedereen voor. Daarna kwamen de vragen, die echter hoofdzakelijk gingen over welke hobby’s we hadden. Wat bleek, het onderwerp op school voor dat simester was, de hobby’s van mensen.

Men neme een groep zeilers, voeg wat tafels 
samen, geef ze wat te drinken en je hebt
gegarandeerd een gezellige avond.

Er kwamen dus geen vragen over het zeilen. Wel werd elke vraag opnieuw in het Engels gesteld. Na afloop van het officiële gedeelte hebben we in groepjes van drie de leerlingen meengenomen voor een ritje in onze dinghy’s. De kinderen, de leraren en de ouders hadden de grootste lol. Gezien de leeftijd van de kinderen en het feit dat ze allemaal schoolkleding aanhadden, hebben we de overstap van de dinghy naar onze boten maar uit het programma geschrapt. Nadat we afscheid hadden genomen van de groep, bleven we met z’n allen hangen bij het hotel voor het diner en de borrel. Een dag later stond er een officieel diner gepland met de burgemeester van Ambon en alle officials. Met twee busjes zouden we worden opgehaald bij het hotel. Het regende die dag echter zo veel en zo hard, dat wij ervoor gekozen hebben dit aan ons voorbij te laten gaan. Veel mensen waren doornat aan het diner verschenen. Een dag later vertelde onze agent Raymond Lesmana mij dat dit de eerste keer was dat ze Ambon in het programma hadden opgenomen. Wij zijn over Ambon wat minder tevreden, de ankerplek was niet groot genoeg voor het aantal schepen, het water is één grote rioolput, de organisatie was rommelig en onoverzichtelijk. Er werd ook onvoldoende gecommuniceerd over wat er ging komen. Zo was er een uitstapje gepland naar onder andere een dorpje, waarvoor je echter wel moest betalen. Wat bleek, het dorpje had zich drie weken lang enthousiast voorbereid op onze komst. Vanwege het slechte weer waren er echter maar een aantal aanwezigen omdat wij dit niet wisten. Voor ons redenen genoeg om op tijd Ambon te verlaten en koers te zetten naar onze volgende bestemming, het dorpje Tifu op het eiland Buru. Maar daarover in het volgende blog.