Tifu op Buru

We houden Ambon voor gezien. Deze ankerplek was niet ideaal, het water was vies en de organisatie was rommelig. Ook Ambon zelf is smerig, zeker als het al een paar dagen veel heeft geregend. De wegen zijn slecht onderhouden en zitten vol gaten. Tijd om door te gaan naar het plaatsje Tifu op het eiland Buru. We zijn op tijd weg en varen op de motor de baai uit. Eenmaal op zee zetten we het grootzeil en de yankee. Het is een grijze dag maar er staat een leuke wind. Over bakboord zie ik de lucht echter donker worden.

De beschutte baai van Tifu, je ankert op zandgrond op een 
diepte van 9 meter en er komt geen swell binnen, dus heerlijk
rustig liggen.

Voor de zekerheid reef ik de yankee deels, er is geen tijd meer om het grootzeil te reven. Niet veel later dendert er een squall over ons heen met veel regen en wind tot meer dan 30 kn. Het duurt zeker 40 minuten voordat de rust weer keert, dat was dus een grote jongen. Voor de zekerheid zetten we het 2^e rif in het grootzeil, zodat we voorbereid zijn op de volgende squall. De gehele dag blijft het een komen en gaan van squalls met regen en wind. Gedurende de nacht neemt de wind langzaam af tot minder dan 5 kn. We varen de laatste uren daarom op de motor naar Tifu. Ter hoogte van het eiland neemt het aantal vissersbootjes toe. Sommigen zijn onverlicht en zetten op het laatste moment een schijnwerper aan. Je moet dus heel alert blijven, want geen van de bootjes heeft AIS.

In dit soort kano's vaart de jeugd en gaan de volwassenen vissen
op zee met een losse vislijn met wat haken.

De ingang van de baai is slecht te zien. Met behulp van Google Earth foto in open-CPN lukt het ons echter goed om veilig de baai binnen te varen. Op de Navionics-kaart varen we over het land. Eenmaal voor anker op de zanderige bodem, we zijn de tweede boot die arriveert, komen er direct kano’s naar ons toe met kinderen. Dit is werkelijk een warm en hartelijk welkom. Ook ouders komen met hun kleine kinderen naar ons toe om een foto te kunnen maken. Als ik naar de wal ga om het dorpje te verkennen, word ik overal verwelkomt en wil men op de foto met je. Ik doe wat kleine inkopen zoals flessen water en keer terug naar de Ikinoo. De aanlegplaats voor de dinghy’s is best wel goed Er is een betonnen T-steiger met aan weerszijde van de T een trap tot in het water. Het in- en uitstappen is dus eenvoudig.

De aankomst van de vissers in hun kano's, Hierna werd de vis
per kano uitgeladen en gewogen met een weegschaal.

Daarna versleep je de dinghy wat en maakt je lijn vast aan paaltjes die men hiervoor in de grond heeft gestoken. Helaas regent het veel zodat we de 2^e dag aan de Ikinoo gekluisterd zijn. De dag daarna zijn er verschillende activiteiten. ’s-Morgens vroeg zijn de vissers naar open zee gevaren in hun kleine kano’s. We worden uitgenodigd om aanwezig te zijn bij hun terugkomst. Iedere visser levert zijn vis in die wordt gewogen. De visser met het meeste gewicht wint de 1^e prijs. Er zijn vissers bij die met wel 7 kg vis terugkomen. Daarna worden de grote vissen verkocht aan de zeilers en kun je de kleine visjes tegen een kleine vergoeding meenemen. Wij laten dit maar aan ons voorbij gaan.

Een deel van de visvangst, de berg vis werd later nog groter.

’s-Middags is er een roeiwedstrijd van de lokale bevolking. Hierbij nemen man en vrouw plaats in een kano. Het traject is eenvoudig, vanaf de startlijn is het in één rechte lijn naar een vlag die op een stok in het water is geplaatst. Daar aangekomen, draai je om de vlag heen en roeit zo snel mogelijk weer terug. De eerste 2 kano’s die aankomen, van de 8 die van start zijn gegaan, gaan door naar de finale. Dit is eenvoudig gezegd, de praktijk is echter dat niemand in een rechte lijn vaart, er vinden dus constant botsingen plaats, soms kiept er een kano om of valt er iemand uit. Er wordt dus heel fanatiek geroeid maar ook heel veel gelachen.

De kano's klaar voor de start van de finale voor echtparen.

De finale met 8 boten is spannend, dit zijn de meest fanatieke roeiers. Maar ook nu kiepen er kano’s om bij het ronden van de vlag. Na afloop is er nog een wedstrijd voor de kinderen. Ieder kind kan hier omgaan met een kano, ze krijgen het met de paplepel ingegeven. Hier zie je kinderen dus nog echt zwemmen en spelevaren met hun kano’s. De volgende dag is er een officiële welkomstceremonie. Omdat de catamaran, die als eerst was aangekomen, alweer is vertrokken, word ik naar voren geschoven voor de officiële ceremonie.

Op de eerste rang, klaar voor de diverse optredens.

De regent van Buru heet mij en de overige zeilers in het Engels van harte welkom en we krijgen door de dorpsoudste beide een Songkok opgezet. We gaan samen op de foto en lopen dan in een ceremoniële optocht naar de feesttent. Gezamenlijk zitten we vooraan en krijgen we diverse speeches te horen. Zo zit je nog eens op de eerste rij, waar ook tafeltjes met eten en drinken zijn opgesteld. Na afloop nodigt hij ons uit voor de lunch. Die ochtend heeft er een kookwedstrijd plaats gevonden voor de lokale dames.

De danseressen geven een prachtig optreden.

Een aantal officials en een aantal zeilers wordt uitgenodigd om, als jury, de diverse gerechten te beoordelen. Er zijn 7 tafels waarop diverse gerechten zijn uitgestald. Tafel twee wind uiteindelijk de wedstrijd. Daarna is het aan ons om alles te proeven en natuurlijk op te eten. Aan het einde van de dag komen alle zeilers bij elkaar op het einde van de steiger, voor een sundowner met hoofdzakelijk bier, het regent ondertussen weer volop. Een dag later staan we op 04:00 uur al op de steiger om opgehaald te worden met twee 4-weel drive auto’s.

De welkomstdans bij aankomst bij de berg waar we op gaan.

We gaan naar een berg waarvandaan de zonopkomst prachtig moet zijn. Helaas zijn de beide auto’s te laat, om 05:15 uur zijn we pas op pad. De weg is onderweg soms heel slecht. Er is zelfs een passage waar het de chauffeur niet lukt om omhoog te komen. We stappen allemaal uit en lopen via de modder naar boven. Helaas heeft de chauffeur geen geduld en wacht niet tot wij boven zijn, maar passeert ons terwijl de modder door de wielen in de lucht wordt gegooid, iedereen zit dan ook onder de modder. De achterbak veranderd in een modderbad.

De nevel in de dalen is nog goed zichtbaar, echter de zon
opkomst hebben we gemist.

We zijn dus genoodzaakt op de rand van de achterbak te gaan zitten, waarbij je je heel goed moet vasthouden anders val je achterover uit de auto. Na twee uur rijden komen we bij de berg aan waarvandaan we van het uitzicht kunnen genieten. Helaas is de zon al opgekomen, zodat het speciale effect verloren is gegaan. Het dal is namelijk in nevelen gehuld, waardoor je alleen de toppen van de omliggende heuvels ziet. Bij aankomst worden we verwelkomt door een groep meisjes die voor ons dansen en zingen en twee jongs die een traditioneel zwaarddans uitvoeren. Omdat men mij had verteld dat we niet behoefde te lopen, draag ik mijn slippers. We moeten echter de berg oplopen over een smal en stijl bergpad. Sonja blijft achter en ik loop mee. Op slippers, die vol met modder zitten, is dat echter geen doen.

Aankomst op de top van de berg met zijn zilveren kruis.

Op blote voeten loop ik het bergpad omhoog tot bij het kruis wat hier staat opgesteld. Hier krijgen we een traditioneel ontbijt aangeboden. Alle gerechten zijn koud maar wel smaakvol. We krijgen ook een dans en zang voorstelling van een oudere groep meisjes uit het dorp. Na het ontbijt dalen we gezamenlijk weer af, waar we opnieuw in de auto’s stappen. Sonja is met Randall beneden gebleven en samen met de chauffeur en een aantal officials naar het naburige dorp gereden. Daar kregen ze verse koffie, gebakken banaan en lekkere koekjes.

Een eenvoudig ontbijt op de top van de berg.

Toen ze wilden betalen kon dit niet, Sonja en Randaal waren hun gasten. We bezoeken nog even het dorpje en de school en keren daarna weer terug naar Tifu. Gelukkig is het de gehele reis droog gebleven. Na aankomst in het dorp begint het even later opnieuw te regenen. De laatste dag is er, aan het einde van de middag, opnieuw een ceremonie, dit keer in aanwezigheid van de regent en zijn vrouw. Diverse mensen geven een speech, waaronder ook Sanne van de Incentive, die gevraagd was de groep zeilers te vertegenwoordigen. Ook krijgen we twee dansvoorstellingen, één met originele muziek, dans en kleding.

Een demonstratie van een moderne dans. Het enige jongetje
is ook meteen de benjamin van de groep.

De tweede op moderne muziek met een moderne dans. Deze laatste is heel indrukwekkend, zeker gezien de leeftijd van sommige dansers. Na afloop krijgen we nog een aandenken van ons bezoek aan Tifu. De regent nodigt ons opnieuw uit voor een uitgebreid diner. Dit keer hebben de koks zichzelf overtroffen, elk gerecht is prachtig om te zien en heerlijk om te proeven en te eten. Tijd om weer naar de Ikinoo te varen en de boot gereed te maken voor vertrek naar onze volgende bestemming, het eiland Hoga, onderdeel van de Wakatobi eilandengroep. Dit eiland maakt geen onderdeel uit van de formele ankerplaatsen. Echter dit eiland ligt zeel zuidelijker en op een dag afstand zeilen van onze volgende bestemming en staat bekend om zijn mooie stranden en snorkel locaties De kans dat het hier beter weer is, is groter, we zijn de regen wel even zat. Maar daarover meer in ons volgende blog.

Een impressie van Tifu met linksboven Sanne die ons zeilers vertegenwoordigde.