Onderhoud en een nieuw begin

Het is zo ver, de Ikinoo gaat voor onderhoud de kant op. Begin 2020 is ze voor het laatst op de kant gezet voor onderhoud en het plaatsen van een nieuwe motor. Deze keer is het onderhoud minder ingrijpend, echter de “to do” lijst is wel lang.

Het roer van de Ikinoo met een MEGA baard.

Samen met een vriend vaar ik de Ikinoo naar de Riverside Drive Marina en Sonja stapt op de fiets om naar ons toe te fietsen. We hebben stroom mee en de motor draait op 1.700 toeren. Normaal goed voor een snelheid van 4,5-5 kn. Nu halen we net aan de 2,6 kn. We parkeren de Ikinoo er in eerste instantie voorwaarts in. Dat gaat echter niet omdat onze voor stag tegen de kraan aanzit. Niet veel later liggen we er achteruit in en kunnen we uit het water worden gehesen. Wat we dan zien doet ons schrikken. De onderkant is voorzien van een dikke laag aangroei, op sommige plekken bijna 8 cm dik. Gelukkig hebben we gevraagd of dat de Marina de romp wil afspuiten. Met de hogedrukspuit gaat het meeste vuil en de oude antifouling er goed af. Als dit is afgerond nemen we beide een plamuurmes ter hand om het resterende vuil te verwijderen. Aan het einde van de dag staat de Ikinoo op de bok en is de onderkant gereinigd. Tijd om onze lijst te gaan afwerken.

Dit is de boegschroef, je kunt er niet eens meer doorheen
kijken.

We beginnen met het demonteren van de anodes en de boegschroef en het schoonmaken van deze boegschroef en de pijp waarin deze is gemonteerd. Dit neemt de rest van de dag in beslag. De boegschroefpijp moet handmatig worden geschuurd omdat je er met een schuurmachine niet in de pijp kunt. Daarna is de schroef zelf aan de beurt, ook deze ziet er na een aantal uren werk weer als nieuw uit. Voor het schuren van het onderwaterschip huren van een industriële stofzuiger met schuurmachine. Hiermee schuur ik het gehele onderwaterschip in twee en een halve dag weer terug naar de primerlaag. Het plan is om er hierna twee lagen zwarte antifouling op te zetten die we nog hebben liggen van de vorige sessie. Dit pakt echter geheel anders uit. Naast ons staat een schip waar een beroepsschilder bezig is dezelfde werkzaamheden uit te voeren. Als we tijdens een rustpauze aan de praat raken, geeft hij mij het advies eerst een laag nieuwe primer aan te brengen en binnen acht uur daarna de eerste laag antifouling, nat in nat schilderen noemt hij dat. De primer is niet echt nat maar droog, maar nog niet uitgehard.

Het onderwaterschip nadat deze is afgespoten en door ons met
het plamuurmes is schoon gemaakt. De restanten liggen op de 
grond.

De nieuwe laag primer is nodig omdat de oude is uitgehard en door het schuren zelfs is gaan glimmen, zoals hij mij laat zien. Als je er nu antifouling op aanbrengt wil deze niet echt goed hechten. Vervolgens de volgende dag nog twee lagen antifouling aanbrengen. Dit vraagt dus om actie want ik heb geen primer en onvoldoende antifouling. Via Facebook plaatsen we een oproep of dat er iemand Antifouling heeft van het fabricaat Jotun, van het type Seasafe Ultra, speciaal ontwikkeld voor aluminium schepen. In de winkel kun je dit niet meer kopen omdat de fabriek in Australië is gesloten vanwege een tekort aan grondstoffen. Gelukkig reageert er een bedrijf in Opua dat zij nog wel twee blikken blauwe antifouling kunnen leveren vanuit hun winkel in Auckland. De primer voor aluminium schepen vind ik in de lokale watersportzaak en op vrijdagavond wordt ook de antifouling door een medewerker van het bedrijf bij de Ikinoo afgeleverd. In de tussentijd heb ik de witte rand bij de waterlijn schoon gemaakt. Tijd dus om de waterlijn af te plakken en te beginnen met het schilderwerk.

De Ikinoo onderweg naar de bok.

Van de eerdergenoemde schilder heb ik ook geleerd dat je het beste met een 9” roller met een lange steel kunt werken en een weggooikwast voor de kleine hoekjes. Op zaterdag morgen breng ik een laag primer aan en dezelfde dag de eerste laag zwarte antifouling. De grote roller werkt perfect, ik ben in drie uur klaar met de eerste laag. Op zondag breng ik vervolgens nog twee lagen blauwe antifouling aan. Hierdoor heb je ook een mooi waarschuwingssysteem. Tegen de tijd dat de zwarte antifouling zichtbaar wordt, is het tijd om weer over een nieuwe onderhoudsronde na te denken. Als ik op maandag vraag of dat ze de stutten willen verplaatsen, zodat ik ook deze drie plekken kan schuren en schilderen, krijg ik het advies om dit een dag later te doen, zodat de nieuwe laag antifouling eerst wat beter kan drogen. Dinsdagavond zijn ook deze drie plekken geschuurd en geschilderd. Vandaag is er ook een schilder langs geweest die de schroef en de schroefas heeft geschilderd met Prop Speed, een speciaal soort verf die voorkomt dat er aangroei plaatsvind op de schroef en schroefas. Wel duur, maar van ervaringsdeskundigen heb ik gehoord dat dit zeker de moeite waard is. Zo hebben we in de twee en een halve week onderhoudt nog een hele waslijst afgewerkt;

• Watertank grondig schoongemaakt
• Waterfilter vervangen
• Anodes schoon gemaakt en geschuurd zodat ze weer geactiveerd zijn
• De romp gepolijst en gepoetst, toch een klusje van 2 dagen
• Dieseltank gecontroleerd op vervuiling
• Nieuwe hor gemaakt voor het slaapkamerraam
• Motoronderhoud uitgevoerd met controle van de impeller
• Dinghy voorzien van demontabele wielen
• Dinghy in elkaar gezet en opgeblazen
• Fok weer geplaatst
• Anodes gemonteerd
• Boegschroef weer gemonteerd

De dag voordat we het water ingingen, hingen we al in de kraan. Hierdoor kregen we de mogelijkheid om de onderzijde van de kiel te schuren, te voorzien van een laag primer en drie lagen antifouling.

Duidelijk zijn de nieuwe demontabele wielen van de dinghy
zichtbaar. Sonja zit hier te bibberen van de kou.

Nu is de Ikinoo weer spik en span, tijd om haar in het water te laten. En dan is het zover, eindelijk weer in het water. Dat gedoe met trap op en trap af om op de Ikinoo te komen behoort tot de verleden tijd, we zijn weer blij dat dat niet meer nodig is.  En dan moet alles weer een plekje krijgen. Maar met zijn tweetjes loopt alles lekker soepel. Zo is het een bende in de boot, maar het is ook weer gauw aan kant. Moe maar voldaan zitten we aan het einde van de dag aan een biertje. Wij vinden eigenlijk dat wij wel een eetentje hebben verdiend. We gaan voor de laatste keer eten bij het restaurant de Quay, dit gaan wij zeker missen. Maar nu moeten wij terug naar het bootleven, daar zijn wij ook wel aan toe. We willen graag weer achter ons ankertje liggen, kunnen wij het nieuwe Rocna-anker eindelijk uittesten, spannend. Wij doen de laatste boodschappen, en dan kunnen wij vertrekken. Even iedereen gedag zeggen en dan de trossen los en varen maar. Het is prachtig weer, wij boffen weer. We moeten wel motoren, maar dat is niet erg, wij zijn weer op het water en dat is het waar wij het allemaal voor doen. 

De Ikinoo, eindelijk weer onderweg naar de open zee.

Na twee uur varen komen wij bij de Parua Bay aan, ons vertrouwde ankerplekje. Hier lig je voor de meeste winden goed beschut. Het ankeren gaat goed, in een keer liggen we vast. Hans roept anker biertje, ja maar natuurlijk, heerlijk. Wij zien dat Hennie en Trijnie van de Yana hier ook liggen. Even later komen zij even buurten. Zij vertellen ons dat er veel wind wordt voorspelt, dus wij zijn benieuwd hoe ons anker zich gaat houden.  En het Rocna-anker maakt zijn naam waar. We krijgen ruim 40 knopen voor onze kiezen, maar het anker houdt prima. Heerlijk gevoel als je op je anker kunt vertrouwen. Het weer blijft voorlopig onbestendig, maar wij hebben geen haast, dus wachten rustig af op beter weer.

De Ikinoo voor anker in de Mimiwhangata Bay.

Zondag is het dan zo ver, wij gaan weer verder. Het weer ziet er goed uit. Niet zoveel wind maar wij denken er wel op te kunnen zeilen, wij gaan het zien. We varen de baai uit op weg naar open zee. Onderweg komen we Rik en Sanne tegen van de Incentive. Sanne maakt foto’s van ons terwijl we elkaars koers kruisen. ’s-Avonds ontvangen we per WhatsApp de foto’s die zij van ons hebben genomen. Zij gaan naar een andere baai. Wij zwaaien en roepen tot gauw. Op zee hijsen wij de zeilen, maar het lukt niet echt, de grootzeilval zit achter een voetstep, hebben wij weer, begint goed. Maar gelukkig is het snel verholpen. Eindelijk zijn we weer aan het zeilen, wat een rust als de motor uitgaat. Helaas is na twee en een half uur de pret over, er is geen zuchtje wind meer, dus de motor gaat erbij. Wij ankeren in de mooie Mimiwhangata Bay.

Heerlijk even zwemmen in de zee, wat heb ik dat gemist,

Deze baai biedt beschutting tegen alle winden met een zuid component. We liggen hier samen met drie andere boten, lekker rustig. Prachtig strand, en mooi weer. De volgende dag gaan wij met de dinghy naar het strand, waar Hans een wandeling gaat maken. Ik ga even lekker zwemmen en dan lekker in het zonnetje mijn kleurtje bijwerken. Stoeltje uitgeklapt en zonnen maar. Nou dat viel tegen, het was een zuidwestenwind en die was frisjes. En natuurlijk is Hans in geen velden of wegen te bekennen. Zit ik daar achter de bijboot, handdoek om mij heen geslagen en te bibberen van de kou. Ik was blij dat Hans na een uurtje weer terug was. Gauw naar de boot en een beetje opwarmen. Wijntje erbij en het is al gauw weer goed. Wij kijken iedere dag naar het weer en van daaruit beslissen wij waar we naar toe gaan. 

De natuur blijft prachtig, deze boom kwam ik tegen tijdens
mijn wandeling rond de baai.

De volgende ankerplek wordt de Omakiwi Cove. Hier zijn wij al eens eerder geweest en dat was goed bevallen.  Het werd weer een stukje zeilen en het laatste stuk op de motor. Er is de komende tijd niet zoveel wind voorspeld, maar dat is niet zo erg, Varen we wat vaker op de motor, wat wel goed is voor mijn zelfvertrouwen in de motor. Dat laatste was ik een beetje kwijt.  Heerlijk achter ons ankertje met een biertje en wijntje, wat hebben wij toch een goed leven. Maar nu is het tijd om weer eens een bad te nemen. Het water is niet echt warm maar ook niet te koud. We zwemmen eerst een rondje om de boot, daarna wassen we onze haren met zoutwater en spoelen het uit met zoet water. Hans zijn haar is zo kort, dat het niet gewassen behoeft te worden. We blijven hier nog een dagje en verkassen dan naar de Orokawa Bay. Ook dit is weer een mooi plekje. Hans gaat nog even vissen en vangt een Red snapper. Schoonmaken en in de koelkast, weer een dagje eten.  Over eten gesproken, wij moeten nu toch echt naar Russel om boodschappen te doen.

Dit restaurantje ziet er heel gezellig uit en heeft een keuken
waarvan wij onder de indruk zijn, de beste pizza in tijden.

Het wordt weer varen op de motor, het is even niet anders. Bij de Matauwhi Bay aangekomen gooien wij het anker eruit, we liggen prima hier. Om de hoek ligt Russel. We laten de dinghy te water, plaatsen de buitenboordmotor en varen naar Russel. Wij hebben zin om even ergens een lekker tapbiertje te gaan drinken met een hapje eten. Wij vinden, verscholen in de bomen en planten, een leuk restaurantje met heerlijk eten. Vooral de pizza is van topkwaliteit, een mooie knapperige dunne bodem en veel verse ingrediënten. Maar er moeten natuurlijk wel inkopen gedaan worden. De lokale winkel is wat duurder dan de grote supermarkten in Whangarei. Maar dat kan ook niet anders. Voorlopig kunnen wij er weer tegen aan. Bij de dinghy aangekomen wil de buitenboordmotor niet starten, ik denk daar gaan we weer. Hij start wel, m aar gaat daarna ook direct weer uit, alsof hij niet voldoende benzine krijgt. Dat wordt dus roeien voor Hans, goed voor zijn armspieren.

Klussen aan de buitenboordmotor, de 
carburateur moest helemaal uit elkaar en
grondig gereinigd worden.

Moe maar voldaan komen wij op de Ikinoo aan. Morgen maar even naar de buitenboordmotor kijken. Wij hebben wel eens gedacht om hierna een motorboot te kopen, nou echt niet, wij hebben wat met motoren, ha, ha. Wij besluiten om op de ankerplek in Opua te gaan liggen en de buitenboordmotor te repareren. Het blijkt een vervuilde carburateur te zijn. Als deze grondig is gereinigd loopt de buitenboordmotor weer als een zonnetje. We zijn opgelucht, want het is wel je vervoermiddel naar de kant. En ik moet nodig de was doen. Na een wasdag ligt alles weer schoon en droog in de kasten. ‘s-Avonds gaan wij, als afsluiting, even naar de Opua Cruising Club, waar we wat drinken en gefrituurde snacks eten. Zo slecht maar o zo lekker, het was alweer een jaar geleden dat wij hier ook lagen, en de snackschotel is nog net zo lekker, smullen dus. Morgen maar weer in het gareel. De volgende dag vertrekken we, ondanks de regen, naar de Kirikiri inlet. Een mooi ankergebied op 15 km afstand van het plaatsje Kirikiri. Ook nu is er, zoals de afgelopen week wel vaker, in het geheel geen wind, ja pas op 3 nm van de ankerplek komt er een klein beetje. We varen er dus op de motor naartoe. Het is er druk waarbij er veel boten aan moorings liggen. We vinden uiteindelijk een mooi plekje net voorbij de plaatselijke Marina. De volgende keer meer over de maand april en onze voorbereidingen voor vertrek naar Australië. Dit artikel is door ons samen geschreven, heel gezellig en interessant. 

Een impressie van de wandeling rond de Mimiwhangata Bay

Vakantie op het Noorder Eiland

Eindelijk, we gaan een week op vakantie. Nu zullen jullie misschien denken, maar jullie hebben toch altijd vakantie? Nou, nee, dat is niet helemaal waar. In het begin, als je net uit Nederland vertrekt, heb je een echt vakantiegevoel. Maar als je eenmaal onderweg bent verdwijnt dat gevoel langzaam naar de achtergrond en gaat het over in wat de Engelsen noemen “A way of life”.

Onze vakantie auto voor één week, leuk kleurtje.

Dat beschrijft het wel het beste. Je bent namelijk elke dag op de boot, zeilt ermee van A naar B, eet, slaapt en leeft aan boord. Dus gewoon de was doen, de Ikinoo schoonhouden, boodschappen doen, wat soms best wel lastig is in afgelegen gebieden, onderhoud aan de Ikinoo plegen, etc. Voor ons is vakantie een periode waarin we niet op de Ikinoo zijn maar onderweg zijn met een auto of vliegtuig en even op een andere manier invulling geven aan de dag. Na weer een periode waarin we diverse klusjes hebben uitgevoerd, waren we toe aan vakantie.

Onderweg drinken we koffie en thee in dit bijzondere cafeetje.

We hebben voor een week een auto gehuurd. De eerste dag zijn we daarmee naar Auckland gereden voor het bezoeken van een aantal watersportzaken. We hadden een afspraak om onze reddingsvesten te laten controleren. Kosten nz$ 45 per zwemvest aangevuld met de benodigde nieuwe en reserve CO2-patronen. Met 4 zwemvesten komt dat dus al snel op ongeveer nz$ 500. De dag voor vertrek hebben we vrienden aan de telefoon en vertellen wij hun dat we naar Auckland gaan voor deze actie. Weggegooid geld is hun reactie. Als je de CO2 patronen verwijderd, kun je daarna met een voetpomp je zwemvest opblazen. Laat deze 24 uur ongemoeid. Als deze dan nog hard is, is het zwemvest prima in orde.

Onderweg komen we nog een schitterende waterval tegen.

Een nieuw zouttablet plaatsen en de CO2 patroon terugplaatsen en klaar ben je. Nog dezelfde avond hebben we alle vier zwemvesten opgeblazen. De volgende ochtend waren er twee nog hard en twee waren ietsje zachter, maar zeker niet leeg. We hebben ze alle vier opgeblazen achter gelaten en zijn vertrokken voor onze vakantie. In Auckland aangekomen zijn we wel naar het bedrijf gereden. Daar hebben we gemeld dat we de zwemvesten zelf hadden getest en dat we alleen wat reserve CO2 patronen nodig hadden. Nu waren we voor nz$ 125 klaar. Op naar het volgende adres. Dit bedrijf levert de Navionics kaartjes voor onze Raymarine kaartplotters. Ik had, op een kaartje van een gebied dat we niet meer nodig hebben, de kaarten van de Indische Oceaan geplaatst. Op onze plotter verscheen echter maar de helft van het gebied.

Zo te zien had ik mijn rust wel nodig, lief he!

Ter plaatse werd het kaartje gecontroleerd op twee verschillende plotters. Op beide was het gehele gebied zichtbaar. Het downloaden is dus wel goed gegaan, er moet dus iets met de plotter aan de hand zijn. Dat wordt dus op de Ikinoo het kaartje nogmaals testen. Na nog wat andere zaken gekocht te hebben, werd het tijd om te weer verder te gaan. Vanaf nu alleen nog maar genieten. Dus eerst maar eens lunchen en boodschappen doen voor de komende dagen. Een groot winkelcentrum was snel gevonden. Hier vonden we een Kebab-zaak met heerlijke Kebab. Nog wat boodschappen gedaan en daarna naar het adres van ons onderkomen voor deze nacht. We hebben voor de eerste drie nachten via Internet de accommodaties gereserveerd. Daarna zien we wel verder en reserveren we onderweg.

Onderweg komen we een tweetal kunstwerken tegen met 
immense proporties. Kijk maar eens naar de bomen op de 
voorgrond 

Na wat zoeken vonden we het huis. Het bleek een villa te zijn waarvan drie van de vier slaapkamers verhuurd werden. We kregen een mooie ruime slaapkamer. Voor de rest kun je gebruikmaken van het gehele huis, dus de badkamer, de keuken, voorzien van alle denkbare apparatuur en de woonkamer met een megagrote TV, niet verkeerd dus. We bereide zelf ons diner, waarna we nog twee spelletjes Amerikaans Jokeren speelden. Op onze slaapkamer keken we daarna naar onze serie via Netflix. De volgende morgen reden we, na het ontbijt, richting het noorden. Vandaag moeten we ruim driehonderdzestig kilometer rijden naar het plaatsje Mangonui. We kiezen daarbij voor een toeristische route, dus niet over de State Highway NR-1.

En dit is de tweede die links van de eerste staat. Onder het
kunstwerk zie je volwassen koeien staan.

Onderweg rijden we opnieuw via Whangarei, dat kan helaas niet anders. Van de manager van de Marina hebben wij het advies gekregen om onderweg even van de route af te wijken en naar het een bezoek te brengen aan het Rainbow Warrior Memorial-Greenpeace Schip. De Rainbow Warrior lag in 1985 in de haven van Auckland, klaar om protestacties uit te voeren tegen de Franse kernproeven op het Mururoa-atol. De Franse Inlichtingendienst heeft op 10 juli 1985 een sabotageactie ondernomen waarbij, met behulp van springstoffen, de Rainbow Warrior tot zinken is gebracht. Deze operatie, met de codenaam Satanique heeft Internationaal veel stof doen opwaaien, mede omdat de Portugese fotograaf Fernando Pereira bij deze actie om het leven is gekomen. De Rainbow Warrior is later geborgen, schoon gemaakt en uiteindelijk bij de Cavali Islands opnieuw tot zinken gebracht. Hier dient het nu als een locatie waar je naartoe kunt duiken.

Het zwembad bij ons hotel in Mangonui.

Op de heuvel, waar je uitzicht hebt op alle Cavali Islands, is een Memoriaal geplaatst. Zodra we in de buurt van de eilanden kwamen, werd de natuur prachtig. Op het einde van de weg is een camping waarvandaan je naar het Memorial kunt lopen. Helaas door de Covid maatregelen is het niet toegestaan om de camping te betreden en kunnen we dus ook niet naar het Memorial toe lopen. Na een ijsje te hebben gegeten, zijn we doorgereden naar Mangonui. We hebben hier een hotel geboekt voor twee nachten. Het is een prachtig hotel met ruime kamers en niet te vergeten een zwembad. In dit plaatsje moet je de beste Fish and chips van Nieuw-Zeeland kunnen eten, je kunt dit restaurant dus echt niet overslaan.

Ontbijt op ons terras.

Al bij binnenkomst valt de inrichting een beetje tegen., veel houten tuintafels met banken. Wel kun je uit drie verschillende vissoorten en drie verschillende soorten patat kiezen voor de Fish and chips. Wij kiezen zekerheidshalve voor de duurste variant met ieder een ander soort patat. Als het eten wordt opgediend valt direct op dat de opmaak te wensen overlaat, beide soorten patat laten sterk te wensen over, de vis is goed maar zeker niet bijzonder. Blijkbaar is de kwaliteit iets wat in het verleden van toepassing is geweest. Nu betaal je te veel voor wat je krijgt, of zoals een lokale bewoner ons later vertelde, je betaalt hier voor het uitzicht vanaf het terras. Dit restaurant is zeker geen aanrader. De volgende dag rijden we naar Cape Reinga, het meest noordelijke puntje van Nieuw-Zeeland. Het is een prachtige route om te rijden, de natuur is hier schitterend, minder bossen en meer kale heuvels en grote zandduinen.

De vuurtoren op het meest noordelijke puntje van
Nieuw-Zeeland, Cape Reinga.

Echter als je koffie en thee wilt drinken kom je van een koude kermis thuis. In het noorden vinden we niets, zelfs bij Cape Reinga, toch best wel een toeristische attractie, is niets te vinden. In Nederland zouden hier zeker één of twee koek en zopie tenten hebben gestaan, hier niet dus. We maken een wandeling vanaf de parkeerplaats naar de vuurtoren, met onderweg prachtige uitzichten. Helaas is het wat heiig, waardoor we niet echt ver kunnen kijken. Bij helder weer kun je hier, door het kleurverschil van het water, de samenkomst van de Pacific met de Tasman Sea zien, vandaag dus even niet. Op de terugreis vinden we zowaar een restaurantje waar we wat drinken en een hamburger eten. Dit tentje is erg gezellig, mede omdat er een groep van 8 Maori-vrouwen een dagje uit zijn met een gehuurd busje met privéchauffeur. De dames maken geluid voor een heel voetbalteam en ze drinken bier als echte kroegtijgers, maar ze maken het wel heel gezellig.

Verder weg van Europa kun je haast niet zijn.

’s-Avonds bezoeken wij het Lokale Thaise restaurant. De mensen staan buiten in de rij om maaltijden af te halen, dit moet dus wel goed zijn. We eten heerlijke Thaise gerechten met een biertje en een wijntje. Het eten is echt heel bijzonder, dit mogen ze voor ons elke dag op het menu zetten. 50 meter voorbij het “beroemde” visrestaurant treffen we dus een uitstekend Thais restaurant aan. De volgende dag rijden we via het plaatsje Kirikiri, waar we koffiedrinken, verder naar het plaatsje Paihia. Een plaatsje waar we al vaker geweest zijn. Zodra we aankomen ziet Sonja een schitterende “Tunder Trike” staan met een heuse V8 motor aan boord.

Is het geen plaatje!?

Deze kun je boeken voor een rondrit van een half of een heel uur. Zodra ik de auto heb weggezet op de parkeerplaats, nemen wij plaats op de Tunder Trike voor een rondrit van een half uur. De acceleratie is geweldig en in de bochten kleeft de motor aan de weg. Onderweg stoppen we bij de Waitangi Memorial voor een fotosessie. Dit is een ervaring die we zeker niet hadden willen missen. ’s-Middags nemen we nog een duik in de zee om even wat af te koelen. De volgende dag rijden we eerst naar Parua, voor een bezoek aan de lokale watersportzaken daar. We zijn nog op zoek naar nieuw veiligheidsvuurwerk voor in de grab bag. Helaas hebben beide zaken geen voorraad meer. Na een kop koffie en thee, rijden we verder naar onze volgende bestemming, de Yurt waar we al eerder zijn geweest.

De slaapkamer van onze Yurt.

Hier verblijven we nog twee dagen om volledig tot rust te komen. De eigenaren hebben de hot tub al vast voor ons op temperatuur gebracht. Helaas veel te heet, 62°C, zo’n 15-20 graden te warm. De kachel is al bijna uit, dus besluiten we de volgende dag gebruik te maken van de hot tub. In hun tuin is ook een zwembad aanwezig, daar maken we dankbaar gebruik van om even wat af te koelen. Op twee ligbanken liggen we daarna nog even wat te kletsen over de afgelopen dagen. De volgende dag zitten we, direct na de koffie en de thee, rustig ruim een uur in de hot tub. Het water is zo’n 44°C, dus heerlijk warm. Het is nog wat te vroeg voor een glaasje witte wijn.

Deze krekels maken een herrie, vooral als je net wilt gaan
slapen.

De gesprekken zijn er echter wel weer, wat is dat toch met die hot tubs? De rest van de dag luieren we wat en gaan aan het einde van de middag nog even een half uurtje in de hot tub zitten. We krijgen ’s-avonds van vrienden een berichtje dat Australië zijn grenzen vanaf 21 februari 2022 weer heeft geopend. We kunnen nu dus actief onze reis via Australië naar Indonesië gaan plannen. Tijd voor een feestje. De volgende dag rijden we, aan het einde van de ochtend, rustig naar Whangarei en onze Ikinoo. We laden onze spullen uit en gaan ’s-middags op bezoek bij vrienden. Na een leuke en gezellige middag rijden we nog even langs twee supermarkten om onze auto echt helemaal vol te laden met water, bier en wijn. Als alles eenmaal in de boot staat hebben we even het idee dat we wat te voortvarend hebben ingekocht, waar gaan we dat allemaal wegstouwen.

Iemand nog een slipperte nodig of ben je er één kwijt?
Hier heb je ze voor het uitzoeken.

Dat zien we morgen wel weer. Ter afsluiting van de vakantie gaan we nog een keer naar the Quay, het restaurant naast de Ikinoo. Daar sluiten we deze heerlijke week af. Tijd om ons te gaan voorbereiden op het grote onderhoud aan de Ikinoo Op 1 maart gaat ze namelijk de wal op voor het onderhoud van het onderwaterschip, het toilet, de boegschroef en de motor. Ook zetten we de romp in de was. Maar daarover meer in het volgende blog.

Feestdagen in Whangarei

Happy New Year iedereen.

Het is het tweede jaar op rij dat wij de kerstdagen en de jaarwisseling vieren in Whangarei in Nieuw-Zeeland. Toen wij in november 2019 vanuit Tonga arriveerden in Opua, was het plan te blijven tot mei 2020. Maar helaas heeft het Corona virus alle plannen voor de reis op zijn kop gezet. In 2019 hebben wij de feestdagen in Nederland bij onze familie doorgebracht. Omdat hier eind december de zomervakantie begint en het dan doorgaans heel erg druk is op de mooie ankerlocaties, hadden wij besloten om ook dit jaar in Whangarei te blijven liggen. Vorig jaar was het hier, rond de feestdagen, heel gezellig met onder andere live muziek op het pleintje naast de Ikinoo.

Diverse boten in de Marina waren feestelijk verlicht.

Voor de eerste kerstdag hadden we onze barbecue tevoorschijn gehaald en samen een aantal heerlijke gerechten bereid. De tweede kerstdag hadden we kleine hapjes gemaakt en heerlijk zitten borrelen met z'n tweeën. Wat wel opviel was dat het erg rustig was op het pleintje. De restaurants waren gesloten, terwijl wij gezien hadden dat deze in de voorafgaande periode prachtige kerstmenu's aanboden tijdens de kerstdagen. Vreemd vonden wij. Na de kerst nam  het aantal bezoekers echter weer snel toe en waren de restaurantjes weer open. Op oudejaars avond zaten wij te wachten op de live band. Maar al wat wij zagen was dat de restaurantjes alles opruimden en sloten. Vreemd, vorig jaar bleef alles open en was er vanaf het begin van de avond een bandje aan het spelen. Om twaalf uur was het echter muisstil op het pleintje, we zagen zelfs geen vuurwerk.

Soms gebeuren er ook nare dingen in de zeilers gemeenschap.
Dit kaarsje brandde Sonja voor een vriendin waarvan de vader 
plotseling was overleden.

Gelukkig kunnen wij het met z'n tweeën zelf heel gezellig maken met een glaasje champagne en wat hapjes. Als ik de volgende dag een bekende tegenkom, vraag ik haar waarom er niets was georganiseerd dit jaar. Wat blijkt, zonder dat wij dat wisten waren we al langere tijd in code rood, wat inhoud dat er geen festiviteiten mogen plaatsvinden waar grote roepen mensen bij elkaar kunnen komen. Jammer, we hadden ons er erg verheugd op de live muziek en de gezelligheid zoals dat jaar daarvoor. Het grootste deel van de maand januari brengen we door met klussen. Een van de grotere klussen was het opnieuw verven van de onderste anderhalve meter van de mast. Rond de mastvoet en de drie lieren was in de loop van de tijd veel corrosie ontstaan. Tijd dus om dit op te knappen. Nadat alle onderdelen zo veel mogelijk waren verwijderd of afgeplakt, kon ik grote delen van de werf er eenvoudig afsteken omdat er corrosie onder zat. 

Helaas hebben we van de renovatie zelf geen foto's. Maar dit 
is het eindresultaat na ruim 2 weken klussen.

Na het grove verwijderwerk begon het schuren van de kaal gekomen plekken, een klusje waarbij ik een dremel heb gebruikt. Aansluitend heb ik alle kale plekken twee keer geschilderd met een aluminium etsprimer. Omdat het oppervlakte niet meer egaal was, heb ik vervolgens alle plekken rond de voeten van de lieren weer opgevuld met een 2-komponenten vulpasta. Dat laatste klinkt eenvoudig maar je bent er wel even drie dagen zoet mee. Steeds een stukje vullen, schuren en weer opnieuw vullen, net zo lang totdat het oppervlakte weer mooi glad is. Aansluiten heb ik alle plekken voorzien van twee lagen epoxyprimer en vervolgens weer alles glad geschuurd. Het oppervlak van de mast was nu over het geheel mooi glad en egaal, tijd om de afwerklaag aan te brengen.

Het eindresultaat ziet er weer prima uit.

Ook nu heb ik weer twee lagen 2-componenten verf aangebracht, waarbij ik tussen de twee lagen door eerst de eerste laag weer licht heb opgeschuurd. Het eindresultaat mocht er wezen voor een amateur schilder. Toch een klusje waar ik, ondanks het mooie weer, dik twee weken mee bezig ben geweest. Soms kon ik ook niet verder omdat het gewoon te heet was in de zon waardoor je niet op het dek kon zitten of staan. We hebben de afgelopen periode ook een positief email bericht gekregen van de Sail2Indonesia organisatie. De Indonesische overheid heeft groen licht gegeven voor de rally van 2022. Men is nu volop bezig met organiseren van al het papierwerk en de vijf web seminars. Reden voor ons om dit 's-avonds te vieren met een borrel en een hapje. Eindelijk kunnen we Nieuw-Zeeland in mei of juni verlaten. Nu alleen nog de vraag hoe we bij de start van de rally gaan komen. De rally start namelijk in het plaatsje Debut op de Kei Islands, een onderdeel van de Molukken.

Moedereend met haar 8 jongen. Op het moment van schrijven
zijn ze al bijna net zo groet als hun moeder.

Dat is ongeveer 3.600 nm zeilen vanaf Whangarei. Hopelijk gaat Nieuw-Caledonië of Australië voor die tijd open, zodat we een mooie tussenstop kunnen maken. Als het echter niet anders kan varen we er non-stop naartoe, weg gaan we in ieder geval, dat is zeker. Als voorbereiding voor ons vertrek, hebben we onze E100G-Epirb en onze S100-Sart opgestuurd naar een bedrijf in Auckland, die deze gaat voorzien van nieuwe batterijen. Tevens moest de Epirb voorzien worden van een nieuwe behuizing omdat de oude was gescheurd. Hoe dat plaats heeft kunnen vinden is ons nog steeds een raadsel. Het apparaat is nooit gevallen of iets dergelijks en zit op zijn houder vast boven de deur naar de achterste slaapplaats. Misschien te warm geworden? Twee weken nadat we deze hadden ingeleverd, kregen we een telefoontje dat alles gereed was en dat ze de apparatuur zouden terug sturen. Al enige tijd zwerft er een moedereend met haar acht jongen rond om ons heen in de Marina.

Gezelligheid kent geen tijd.

De eerste keer dat wij ze zagen waren ze net uit het ei. Meestal overleven een aantal kuikens de eerste paar weken niet. Deze moedereend let echter heel goed op haar kroost, zodat na een aantal weken ze nog steeds met z'n negenen waren. Zelfs nu ze bijna volgroeid zijn, komen ze nog elke dag even langs voor een bruine boterham. Volgens ons struinen ze gewoon elke boot af die in de haven ligt. Voor de Ikinoo ligt een groot zeiljacht van een Amerikaanse dame, die echter door de corona perikelen de laatste jaren niet aan boord is geweest. Phil, de kapitein van het schip en tevens Nieuw-Zeelander, had samen met zijn bootsmaatje een feestje georganiseerd. Wij zaten in de kuip te borrelen en naar de live muziek te luisteren, toen een van de gasten spontaan naar ons toe kwam en ons uitnodigde om bij hen aan boord te komen feestvieren.

De foto is een beetje bewogen, maar dit was de twee persoons
band, die echt prachtige muziek neerzette.

We hebben deze uitnodiging direct aanvaard en hebben zo een hele gezellige avond gehad met allemaal onbekende maar gezellige mensen. Er waren twee hostessen ingehuurd die iedereen voorzagen van lekkere hapjes en drankjes. Voor Nieuw-Zeelandse begrippen ging het feestje heel lang door. Normaal is elk feestje hier wel om negen uur afgelopen, nu bleef de muziek doorspelen tot half elf. Ontzettend leuk zo'n spontane avond. Op een ochtend werden wij wakker en lazen op onze IPad dat er in de buurt van Tonga een vulkaan was uitgebarsten, met een tsunami tot gevolg. De schokgolf van deze explosie werd zelfs tot twee maal in Nederland gemeten door het sterk dalen en stijgen van de luchtdruk. De zee was al een paar dagen heel onrustig met hele hoge golven doordat er een Cycloon ten oosten van Nieuw-Zeeland langs kwam. De hoge golven in combinatie met de tsunami die door de uitbraak van de vulkaan ontstond, zorgde ervoor dat bij het plaatsje Tutukaka, zo'n 40 km bij ons vandaan, een aantal uren na de vulkaan uitbraak, hele hoge golven de baai van Tutukaka in kwamen rollen. In de baai ligt een drukke jachthaven en zijn er tevens vele moorings waaraan boten vastliggen. Het gevolg van de meters hoge golven was dat er hele steigers werden losgeslagen en steigerpalen als lucifer houtjes afbraken. Het trieste eindresultaat, 30 schepen waren gezonken of hadden grote schade en lagen tezamen met de losgeslagen steigers op de kant. Gelukkig waren er geen gewonden of doden. De mensen die aan boord woonden hadden als nel door dat er wat stond te gebeuren en hadden hoger gelegen gebied opgezocht. De rest van de dag werden overal sterke stromingen waargenomen, vooral in de Bay of Islands, waar het water lange tijd zeer onrustig was.

In Whangarei vind je op diverse plekken prachtige muurschilderingen en spreuken. Een dezer dagen ga ik nog eens een wandeling maken om deze vast te leggen met mijn camera. Om jullie een indruk te geven heb ik een kleine collage gemaakt.

Een ongeluk komt zelden alleen

De natuur in New Zealand blijft ons verbazen.

Een ongeluk komt zelden alleen, luidt een oud Nederlands spreekwoord. Dat is wat wij deze maand hebben mogen ervaren, op alle fronten liep er wat fout. Een maand dus om gauw te vergeten maar aan de andere kant ook een maand met onbeschrijfelijke indrukken. Toch willen wij jullie het verhaal niet onthouden, want tenslotte gaat het zeilersleven niet altijd over rozen. Zoals in het vorige verslag beschreven, waren wij, door omstandigheden buiten onze beïnvloedingsfeer om, illegaal in Nieuw-Zeeland. Om hieruit te geraken zijn wij een procedure gestart die hier bekend staat als Request 61. Toen deze uiteindelijk was ingediend, kregen wij ommegaand een email met de melding dat zich binnen 24 uur iemand zou melden om met ons de betaling telefonisch te regelen. Wij mochten niets per email versturen, alles zou telefonisch afgehandeld worden. Ruim een week later kregen wij een email met de vraag waarom wij nog niet hadden betaald, uitzetting dreigde. Direct ben ik naar een immigratie official gelopen en heb hem de e-mails laten lezen.

Het terras van ons huisje in Russel.

Hij belde, via een speciaal nummer, met het hoofdkantoor en binnen 5 minuten kregen wij een email bericht met andere instructies. Een dag later werden wij gebeld door een norse vrouw en konden we de betaling regelen. We zijn weer legaal in Nieuw-Zeeland, tenminste, we hebben een tijdelijk visum voor twee maanden. Direct heb ik de procedure opgestart om een bezoekersvisum te verkrijgen tot eind juni 2022. Daar bleek weer een nieuwe vraag bij te zitten, we moesten aantonen dat wij de eigenaren van de Ikinoo zijn en dat deze WA is verzekerd. Gelukkig was dit snel geregeld. Na opnieuw te hebben betaald, kregen wij twee weken later ons visum geldig tot eind juni 2022. Een hele geruststelling, je moet er niet aan denken dat je wordt uitgezet en de Ikinoo voor onbepaalde tijd onbeheerd moet achterlaten. Een heugelijk moment was mijn verjaardag, op 16 november werd ik 66 jaar, tijd dus om iets leuks te gaan doen. We hadden een vakantiehuisje gehuurd net buiten het plaatsje Russel. Voor de historici onder ons, het plaatsje Russel was in het verleden de eerste hoofdstad van Nieuw-Zeeland.

Deze auto kwamen we onderweg tegen, helaas wilde hij niet
ruilen met onze auto. jammer gemiste kans.

Het plaatsje is gelegen in de Bay of Islands en is gesticht door de eerste Europeanen die hier aan land kwamen en zich hier vestigden voor de handel en de walvisjacht. Het huisje was boven verwachtingen, een ruime woonkamer met keuken, een slaapkamer, een badkamer en een groot terras. ’s-Avonds hebben we heerlijk op het terras geborreld met wat kleine hapjes. De volgende ochtend kregen we, in ons huisje, een ontbijt geserveerd wat werkelijk helemaal top was. Vers brood, een omelet met kruiden, jam, kaas, fruit en yoghurt, een vers sapje en als laatste een zoet baksel zo vers uit de oven. We konden het gewoon niet op, zelden zoiets gezien.  Aansluitend zijn we met een autopondje overgevaren naar het plaatsje Opua en van daaruit naar een openluchtmuseum gereden, de Waitangi Treaty Grounds. Dit is Nieuw-Zeelands meest belangrijke historische plek. Op het terrein zijn verschillende musea aanwezig en ook zijn verspreid over het terrein zelf veel historisch zaken aanwezig, waaronder de grootste oorlogskano die ooit is gebouwd. Hier kun je de geschiedenis van Nieuw-Zeeland ontdekken en beleven.

Van dit soort immens grote bomen hebben ze er drie nodig om
de oorlogskano te bouwen zoals op de volgende foto ziet. 

Op dit terrein werd in 1840 Nieuw-Zeeland gesticht. Het originele document, welke is ondertekend door een groot aantal stamoudsten, is hier in het museum aanwezig. Bij binnenkomst werd ons gevraagd of dat wij gebruik wilden maken van een gids. Dat hebben we gedaan. We bleken de enige twee gasten te zijn, waardoor we dus een privérondleiding kregen. Direct aan het begin begon de goede man te ratelen, beleeft hebben wij hem gevraagd wat langzamer en duidelijker te praten. De rondleiding was verder ronduit geweldig, overal had hij iets interessants te vertellen. Aan het einde van de rondleiding werden wij verwelkomt door een vrouw in de originele Maori klederdracht die ons uitlegde dat wij eerst officieel verwelkomt zouden worden in de Maori traditie en vervolgens mee zouden worden genomen naar het ontmoetingshuis. Daar kregen wij een welkomstwoord in de Maori-taal, welke vervolgens in het Engels werd vertaald.

Een 72 persoons oorlogskano, geheel van hout en met touw
in elkaar gezet, er komt geen spijker of schroef aan te pas.

Aansluitend vroeg men mij om ook een speech te geven, natuurlijk in het Engels. Ik heb hen daarbij verteld dat wij, net als de eerste Europeanen, van over zee zijn gekomen met ons zeiljacht de Ikinoo.  Aansluitend heb ik de schitterende natuur en de vriendelijkheid en gastvrijheid van de Nieuw-Zeelanders en specifiek de Maori bewoners geroemd. De aanwezigen waren enthousiast over ons verhaal. Het vervolg bestond uit een zang- en dansvoorstelling van een half uur van 2 mannen en 2 vrouwen in originele klederdracht, met versierselen, wapens en muziekinstrumenten. Heel indrukwekkend. Omdat wij nog lang niet alles hadden gezien, maar het lopen voor Sonja zeer vermoeiend werd, hebben we besloten om de volgende dag nog een keer terug te komen om het grootste museum te bezoeken.

Een collage van foto's om jullie een indruk te geven van dit museum.

Dit was een ervaring om nooit te vergeten. Hier is tenminste nog aandacht voor de historie en wordt de cultuur van de Maori in stand gehouden, hoe anders dan in Nederland met zijn antizwartepieten demonstraties en het verwijderen van specifieke woorden zoals negerzoenen, jodenkoeken en dergelijke.

Het uitzicht vanaf ons tijdelijke huisje.

Nadat we opnieuw met het pondje waren overgevaren hebben we ’s-avonds met z’n tweeën heerlijk gebarbecued en een goede fles wijn soldaat gemaakt. De volgende dag kregen we opnieuw een zeer uitgebreid ontbijt. Zo hebben we drie heerlijke dagen doorgebracht in en rond Russel. We hadden de smaak van het reizen te pakken en maakte al snel nieuwe plannen voor een reisje naar het meest noordelijke puntje van Nieuw-Zeeland, Cape Reinga. Om niet continu in de auto te zitten wilde hier een 5-daags reisje van maken. We hadden voldoende boodschappen gedaan en gingen vrijdag ’s-middags om twee uur op pad. Nog geen 95 km verder was de pret over.

Onze auto die ons helaas in de steek liet.

Onderweg deed de automatisch versnelling een beetje raar, hij schakelde niet terug naar een lagere versnelling en na verloop van tijd ging er een rood lampje op het dasboord branden. We stopten langs de kant van de weg en controleerde de radiateur, er bleek onvoldoende water in de radiateur te zitten. Na deze te hebben aangevuld reden we verder. Het lampje was uit, maar de versnelling bleef vreemd doen. Nog geen 5 kilometer verder brandde het lampje opnieuw. We zijn bij een tankstation gestopt. Toen ik de vuldop van de radiateur er af draaide, spoot het water eruit, het kookte. We hebben toen maar besloten de AA te bellen, dat is net zoiets als de ANWB bij ons in Nederland. Deze zou ervoor zorgdragen dat er een monteur onze kant op kwam om te bezien of dat het ter plaatse te repareren was of dat we weggesleept moesten worden. Bij het tankstation was een garage aanwezig die echter gesloten was. De eigenaar zag ons echter staan en vroeg wat er aan de hand was.

De keuken met op de achtergrond het 2-persoonsbed.

We vertelde hem het verhaal. Hij opende de motorkap en controleerde de radiateur, volgens hem was de koppakking nog goed maar was de automatische versnelling defect. Hij wenste ons veel geluk. Even later kwam de monteur die door AA was ingeschakeld. Deze stelde vast dat de kick-down kabel van de versnelling defect was en dat de motor onregelmatig op maar 3 cilinders liep. Mogelijk een bougie die defect was of een kabel van de verdeler. Ook hij zei dat de koppakking niet defect was. Hij rommelde wat in de motor en vroeg mij een proefritje te maken. Zo op het eerste oog reed de auto weer beter. Hij gaf mij nog wat instructie over het handmatig schakelen van de automatische-versnelling en wenste ons succes met de terugreis. We hadden namelijk besloten terug te rijden en de auto eerst te laten repareren alvorens verder te reizen. We waren misschien 15 km teruggereden toen het lampje opnieuw ging branden. Net op dat moment belde de monteur ons met de vraag of dat het rijden goed ging. Ik vertelde hem dat ik net weer langs de kant van de weg was gestopt. Hij zei ons niet verder te rijden om schade te voorkomen.

Onze Yurt voor drie dagen. Het gebouwtje rechts bevat de 
keuken en een complete badkamer.

Hij zou eraan komen, om ons met de bergingsauto naar Whangarei terug te brengen. Vrijdag avond om half negen stonden we weer bij de Ikinoo. We zijn maar even uit eten gegaan om onze teleurstelling een beetje te vergeten. De klap kwam echter de volgende dag, het huilen stond ons nader dan het lachen. Op maandag heb ik de auto naar een specialist voor automatische versnellingen gebracht. Deze maakte, samen met mij, een uitgebreide testrit. Hij kwam tot de conclusie dat de automatische versnelling het nog goed deed. Bij het testen van het koelwater kwam echter naar boven dat de koppakking wel degelijk kapot was. De reparatiekosten werden daardoor zo hoog dat dit de waarde van de auto oversteeg. Hij was dus Total lost, jammer maar waar. Voor de zekerheid heb ik nog een second opinion aangevraagd, deze kwam echter tot dezelfde conclusie. Het advies was dan ook, verkopen met vermelding van het gebrek, dan krijg je er in ieder geval meer voor dan dat je de auto naar de sloop brengt. Gelukkig is de auto binnen een week verkocht tegen een fractie van de aanschafprijs.

Onze hot tub met rechts de hout gestookte kachel en links de
ton met droog hout en aanmaak materiaal.

Helaas is het ons niet gegund om een mooie rondreis over het Noorder Eiland te maken. In deze periode maakten we kennis met Rik en Sanne van SY Incentive. Zij hadden toestemming gekregen om vanuit Fiji naar New Zealand te zeilen. Nu liggen ze vlak bij ons in de haven van Whangarei. Al direct bij de eerste kennismaking zaten we bij elkaar aan boord voor een borrel. Dat is zo gebleven totdat zij vertrokken met een camper voor een rondreis door NZ, best wel jaloers op hun vooruitzichten. Opnieuw sloeg het noodlot toe. de Ikinoo heeft een aluminium romp, waarbij de dieseltank en de watertank onderdeel uitmaken van de constructie. Twee keer per jaar controleer ik de tanks op vervuiling. In de watertank vond ik op twee puntjes putcorrosie, waarvan de diepste ongeveer 3 mm diep is. Navraag bij de bouwer van de Ikinoo leverde op dat de romp waarschijnlijk 7,5 – 8,0 mm dik is. Geen punt dus om je direct zorgen over te maken. Echter voordat wij vertrekken uit New Zealand moet dit wel hersteld zijn, omdat het direct in de rompwand zit. Ik vraag mij nog steeds af waarom dit mij niet eerder is opgevallen.

Een prachtige doorkijkjes van de tuin en één van de vijvers.

Zodra we in januari of februari uit het water gaan moet er een ervaren aluminium lasser aan te pas komen om dit te herstellen. Maar nu genoeg vervelende onderwerpen besproken. Er waren gelukkig ook nog een aantal leuke dagen die ons in ieder geval weer positieve energie gaven. Al langere tijd denken wij erover na om de voorzijde van de Ikinoo te laten aanpassen. We willen de ankerrol ongeveer 5 cm verder naar voren hebben, zodat we een 33 kg Rocna anker kunnen plaatsen. In het verleden hebben wij dit al een keer geprobeerd, waarbij echter de punt van het anker tegen de romp aan kwam. Dat was de reden dat we nu een 25 kg Delta anker gemonteerd hebben. Om prijzen aan te kunnen vragen moest ik precies weten wat er gedaan moest worden. In deze voorbereiding heb ik de specificaties van beide ankers naast elkaar gelegd en alles ingemeten aan de voorzijde van de Ikinoo. Tot mijn verwondering kwam ik tot de conclusie dat het Rocna anker gewoon moest passen zonder dat er iets aangepast behoefde te worden.

Ons nieuwe Rocna anker, gelukkig isr voldoende ruimte 
tussen de romp en de punt van het anker.

Ik begreep er in eerste instantie niets van, totdat er bij mij een lichtje ging branden. In het jaar van ons vertrek heb ik een nieuwe ankerrol laten maken, omdat de oude aan het verslijten was en omdat ik vond dat deze wat te klein was, waardoor de ketting op het dek kwam. Door het plaatsen van deze nieuwe rol is het anker een stukje naar voren gekomen. Bij een watersportzaak kon ik het anker bestellen met de voorwaarde, dat als deze niet zou passen ik het anker terug mocht brengen. Na aflevering bij de boot zat hij een uur later op zijn plek, met een afstand van ongeveer 3 cm tussen de ankerpunt en de romp. Dus we hebben nu een 33 kg Rocna anker zonder dat de voorkant is aangepast. Zo zit er gelukkig ook een keer eens iets mee. Halverwege december hadden we voor drie dagen een Yurt gehuurd, compleet een hout gestookte hot tub. Een Joert of Yurt, is een traditionele ronde tent die wordt gebruikt voor bewoning door rondtrekkende vee nomaden of Mongolen, die leven op de steppengebieden van centraal Azië. Die van ons was voorzien van een houtkachel. Naast de tent stond een gebouwtje met een keuken en een badkamer en aan het einde van het terras een hot tub.

Gezellig bij de openhaard met een goed glas wijn.

Gelukkig kon een vriendin van ons tijd vrijmaken om ons met haar auto naar de Yurt te brengen. Bij aankomst werden we verwelkomt door de eigenaren die iets verderop in een prachtig huis wonen. Zij hebben de gehele omgeving omgetoverd tot een waar paradijs met prachtige vijvers een schitterende tuinen. De eerste avond hebben we de kachel aangestoken en hebben we heerlijk zitten borrelen en wat hapjes gegeten. Door de warmte en het geluid van de gestaag neerkomende regen, waren we al vroeg rozig, waardoor we niet al te laat op bed lagen. Het bleek een heus boxspring bed te zijn, in lange tijd hebben we niet zo lekker geslapen. De volgende ochtend hebben we na het ontbijt eerst een wandeling gemaakt door de omgeving. De eigenaar was ondertussen bezig de Hot tub te vullen, de vorige gebruikers hadden de stop eruit getrokken waardoor deze geheel leeg was gelopen. Achteraf vonden wij het wel prima zo, heerlijk vers water. De wandeling door de tuinen was prachtig, het ene plekje was nog mooier dan de andere.

De auto van de eigenaren van het complex.

Er stond zelfs een oldtimer voor de deur. Bij terugkomst was de eigenaar net begonnen met het opstoken van de kachel om de hot tub te verwarmen. Ik heb het vanaf dat moment van hem overgenomen. Dus houthakken in niet al te grote stukken. Hoe kleiner de stukken hoe heter de kachel wordt en hoe sneller het water heet is. Regelmatig moet je met een houten peddel het water in beweging brengen zodat het goed mengt en wat gelijkmatiger van temperatuur wordt. Je probeert, op het gevoel, het water zo rond de 40 °C te krijgen. Zodra het water heet genoeg is, stop je met hout in de kachel te gooien. Het geheel blijft dan urenlang op temperatuur. Met een goede fles witte wijn en twee glazen hebben we zo enkele uren samen in de hot tub doorgebracht met hele diepgaande gesprekken. ’s-Avonds hebben we de barbecue aangestoken en hebben we heerlijk gegeten met een glaasje rode wijn om het eten door te spoelen, de dag kon echt niet meer stuk ondanks de regen. Ook nu lagen we weer bijtijds op bed. De volgende ochtend hebben we eerst rustig ontbeten en daarna de yurt aan kant gemaakt. Aan het einde van de ochtend werden we weer opgehaald door Monique.

Een groep schotse muziekkanten maakte prachtige muziek.

Dit was zeker de moeite waard en voor herhaling vatbaar. Bij thuiskomst hebben we Monique en Ad, als dank voor het brengen en halen, uitgenodigd voor een borrel en een hapje op vrijdag avond. We vieren dan ook dat Sonja die dag officieel met pension is. Vanaf vandaag krijgt ze dus haar AOW’tje uitbetaald. Als laatste vertellen we jullie nog over de schotse ochtend op het pleintje naast de Ikinoo. Al vroeg weren we gewekt door doedelzakspelers. Toen ik ging kijken was er zich een hele ploeg aan het voorbereide en werden de doedelzakken gestemd. Een half uurtje later begon de voorstelling met verschillende nummers en dansjes. Een hele leuke ervaring zo op een zaterdag morgen. Zoals u heeft kunnen lezen zat het deze maand niet altijd mee, gelukkig hadden we ook leuke momenten die je de sores van de andere dagen weer doet vergeten. Wij wensen vanuit New Zealand onze familie, vrienden en mensen die ons volgen een gezellige kerst een een bijzonder nieuw jaar. Op naar nieuwe avonturen.

Voorjaar in New Zealand

Gezellig met z'n allen naar de zaterdag ochtend markt.

Even een update vanuit het mooie, zonnige en gastvrije Nieuw-Zeeland. Ook in Nieuw-Zeeland hebben ze markten. De markt in Whangarei staat bekend om het feit dat alle producten door de lokale bevolking worden gekweekt, gebakken of gemaakt en op deze markt worden verkocht. Het is geen grote markt maar zo zijn er diverse stalletjes met groente en fruit, kaas, bloemen, brood, vlees, verse olijf- en lavendelolie en diverse stalletjes met zelf geproduceerde zeep. De prijzen zijn soms wat goedkoper en soms wat duurder dat in de grote supermarkten. Maar door hier te kopen steun je de lokale bevolking. Wat wel apart is, is dat de markt alleen op zaterdag is geopend en al begint om 06:00 uur en stopt om 10:00 uur, je moet er dus wel vroeg bij zijn, maar dan heb je wel super verse producten. We zijn al een aantal keren geweest voor fruit, versgebakken volkorenbrood, en komijnekaas. Ook ze zijn de afgelopen maand opnieuw een periode in gedeeltelijke Lock Down geweest.

In Whangarei vind je vooral positieve uitingen
als het gaat om het vaccineren van mensen 
tegen het Covid-19 virus.

Zeer onverwacht werd er op een dinsdagavond weer opgeschaald van Covid-19 level-2 naar level-3. Door de Delta variant raken er steeds meer mensen besmet, vooral in de regio Auckland, maar ook het Noordelijke deel van Northland is naar level-3 gegaan. Ook hier zie je dat de besmettingen hoofdzakelijk plaatsvinden bij mensen die niet gevaccineerd zijn. De verhoudingen zijn ongeveer hetzelfde als in Nederland. Nieuw-Zeeland is 8x zo groot als Nederland maar heeft in totaal maar 5 miljoen inwoners, waarvan er 1,4 miljoen in Auckland wonen. De vaccinatiegraad is momenteel 86%, waarvan 68% volledig is gevaccineerd. Het plan is om bij het bereiken van de 90% grens alles weer open te stellen. Vanwege de naderende zomervakantie en de kerstperiode, wil men nu al de regio Auckland, na een aaneengesloten periode van 83 dagen in Lock Down level-3, uit de Lock Down situatie halen. Dit ondanks dat er elke dag nog steeds ongeveer 180 nieuwe besmettingen gemeld worden. Dus even afwachten hoe dat gaat verlopen. Wat minder blij zijn we met de verlenging van ons visum voor Nieuw-Zeeland. Wij waren er vroegtijdig mee begonnen, echter liet het VOG uit Nederland even op zich wachten. Hierdoor was ons visum 1 dag verlopen en werden we direct bestempeld als illegaal verblijvend. Voordat het echter zo ver was hebben we uren en uren aan de telefoon gehangen voor het vragen van advies. Niemand nam de telefoon op omdat de kantoren zijn gesloten en de mensen vanaf thuis werken. Ook als je van een thuiswerker een email ontvangt waarop haar of zijn telefoonnummer staat vermeld, heeft bellen geen zin. Je krijgt ommegaand een email dat ze de telefoon niet opnemen en dat je je vraag per email moet stellen.

Overal in Whangarei vind je de prachtigste muurschilderingen.
Een deze dagen ga ik een rondwandeling maken om ze te
fotograferen.

Je kunt dus geen advies inwinnen, maar wordt wel direct vanaf de eerste dag als illegaal bestempeld. Om hieruit te komen moet je dus een speciale procedure opstarten die je per persoon zo’n € 250 kost. Hierdoor word je weer gelegaliseerd en kun je dus opnieuw een visum aanvragen, waarvoor je natuurlijk ook opnieuw moet betalen. Omdat we met de visum problematiek bezig zijn en door het feit dat er regelmatig delen van Nieuw-Zeeland op slot gaan, hebben we onze plannen voor de komende tijd veranderd.

Opnieuw is er een kop van een aluminium slotbout afgebroken.
Tijd om er een nieuwe RVS uitvoering te monteren.

Onze reis over het Noorder Eiland hebben verschoven naar februari-maart. Voor de komende maanden hebben we echter wel een aantal weekendjes weg geboekt zodat we niet constant op de boot zijn. Zeilen is ook heel beperkt omdat je je momenteel maar zeer beperkt mag verplaatsen per schip. Wel loopt de haven langzaam leeg. Omdat het voorjaar hogere temperaturen met zich meebrengt, kiezen veel zeilers ervoor om ergens voor anker te gaan liggen of in ieder geval te zeilen in die gebieden waar dat wel is toegestaan. We zitten natuurlijk niet helemaal stil, er is altijd wel wat te doen op de boot. Hieronder een kleine opsomming van de klusjes die zijn gedaan: 

• We hebben een waterdichte zeilzak gemaakt voor het opbergen van de Genaker. 
• We hebben een nieuwe beschermingshoes gemaakt voor de stuurstand. 
• Van de voetrail moesten enkele boutjes worden vervangen. Bij sommigen kun je de slotbout haast niet bereiken en ben ik soms wel 4 uur bezig om één bout te vervangen. 
• Het hout aan de binnenkant van de boot is opnieuw in de rozenolie gezet.
• Een aantal pluggen van het teakdek moesten worden vervangen omdat de schroeven, door slijtage van het teak, zichtbaar werden.
• Al het beslag van de verstaging is opnieuw gepoetst en zeer nauwkeurig gecontroleerd op mankementen, zoals haarscheurtjes in de terminals en gebroken tieren.
• Ik ben ook de mast in geweest om ook de terminals en de kabels in de mast te controleren. Gelijktijdig heb ik de zalingen schoon gemaakt, aangezien deze aan de onderkant vervuilen.

Het voorjaar op zijn mooist, pa, ma en de 8 kleintjes op zoek
naar voedsel. Ze doen pa en ma gewoon na.

Maar genoeg over Cocid-19, visum problemen en onderhoud van de boot, er zijn ook leuke dingen gebeurd. Er is een positief bericht gekomen van de Sail2Indonesie rally. Zoals het er nu naar uitziet gaat deze voor 2022 doorgang vinden. Al diverse eilanden in Indonesië hebben hun grenzen geopend voor de toeristen. Hopelijk kunnen we dus in januari 2022 beginnen met de voorbereidingen van deze tocht. Voor ons wordt dat nog wel een uitdaging, want de afstand tussen Nieuw-Zeeland en de startplaats voor de rally is ongeveer 3.700 nm, met als belangrijkste obstakel de Torres Street.

De plaatselijke watersport vereniging komt langs paraderen.

Ook is hier het voorjaar begonnen met alle leuke zaken zoals jonge eendjes, uitlopende planten en bloemen en natuurlijk weer volle terrassen bij ons aan de haven. Veelvuldig worden we door toeristen aangesproken met de vraag of dat we gehele stuk van Nederland tot Nieuw-Zeeland hebben gezeild. We hebben er opnieuw een uitnodiging aan overgehouden waarmee we aan de praat kwamen. Ook kwam de lokale watersportvereniging langs met bootjes om hun vereniging te promoten. Zeilend, roeiend en op de motor varend kwamen ze in een lange stoet voorbijvaren. De komende weken gaan we een aantal keren midweekjes weg, maar daarover meer in ons volgende Blog.

·