Zuidoost-Celebes

De ankerplek bij Pasarwajo, met goede ankergrond en volop 
zeeschildpadden en vis.

We zijn weer onderweg, nu naar het plaatsje Pasarwajo in Zuidoost-Celebes. Omdat we de lagoon met hoog water moeten verlaten, zijn we alweer vroeg uit de veren. Bij het ochtendgloren gooien we de lijnen los van de steiger en varen door de smalle pas de lagoon uit. Zo vroeg in de ochtend staat er nog geen wind en varen we dus op de motor richting open zee. Zodra we op de open zee komen staat er een mooie wind. Niet veel later staan de zeilen en kan de motor uit. Sinds ik ben opgestaan voel ik me niet 100%. Gedurende de zeiltocht van die dag, 43 nm tot aan de volgende stop, wordt het er niet beter op. Bij aankomst in Pasarwajo zien we al twee boten liggen. Niet veel later hebben ook wij het anker uitgegooid. Je ligt hier op zandgrond met zeegras, iets wat heel duidelijk wordt door het grote aantal zeeschildpadden dat hier rondzwemt.

We delen de ankerplek met lokale vissers constructies.
Met constructies zoals deze varen ze naar open zee.

Wel hebben we een dag later opnieuw moeten ankeren omdat het anker niet goed vastzat, een probleem dat bij zeegras wel vaker voorkomt. Ondertussen voelt ook Sonja zich niet meer 100%. Ik heb haar aangestoken en we besluiten daarom beide een Coronatest te doen, we zijn tenslotte de laatste tijd met vele mensen in contact geweest die met ons op de foto wilden. Beide tests geven een negatief resultaat, zodat we vaststellen dat we gewoon een griepje hebben. Omdat we echter geen andere mensen willen aansteken, besluiten we te kiezen voor een zelf isolement. Wel moet ik twee keer naar de kant, eenmaal om de paspoorten af te geven voor de verlenging van ons visum en eenmaal voor het ophalen van de bestelde benzine en het drinkwater, maar beide keren draag ik een mondkapje en houdt afstand tot de mensen. Om hier met je dinghy aan te kunnen leggen, moet je halsbrekende manoeuvres uithalen. Je hebt keuze uit het aanleggen langs een houten vlot, dat op de golven ligt te dansen of door te varen naar een betonnen helling waar je door de hoge golven op het land wordt gespoeld. Beide zijn behoorlijk gevaarlijk. De meeste zeilers zijn hier dan ook niet echt tevreden over. Voor de rest laten we alle festiviteiten aan ons voorbij gaan.

Onze ankerplek bij Bau-Bau, goede zandgrond.

Met enige regelmaat komen er mensen langs die vragen of dat we iets nodig hebben. Rik en Sanne nemen wat boodschappen, bestaande uit fruit en groenten voor ons mee, maar ook twee zakjes pure hagelslag, een cadeautje voor de twee zieke zeilers. Als we ons, na een paar dagen, weer wat beter voelen, besluiten we direct door te zeilen naar het plaatsje Bau-Bau, daar liggen al een aantal boten die Pasarwajo hebben overgeslagen. Het is een tochtje van bijna 50 nm. Bau-Bau is één van de grotere plaatsen in Zuidoost-Selebes. Ook nu weer zijn we vroeg op pad. Scherp aan de wind zeilen we de baai van Pasarwajo uit. We varen zover door dat, nadat we overstag zijn gegaan, we de baai in één keer uit kunnen zeilen. Hierna verandert onze koers langzaam, waardoor we steeds ruimer aan de wind kunnen gaan zeilen.

De rijstvelden vlak bij het Balinese dorpje.

Met 12-17 kn wind gaat het in ieder geval lekker snel vooruit. Vandaag zeil ik alles op de hand, zodat het gevoel bij het zeilen een beetje in stand blijft. Zodra de wind verder afneemt en we geen voortgang meer maken, starten we de motor en varen de laatste drie mijltjes op de motor naar de ankerplek. Al snel hebben we een goed plekje gevonden en liggen we weer vast als een huis achter ons Rocna anker. Hier hebben ze voor de zeilers een drijvende steiger gemaakt, waar je met je dinghy kunt afmeren en via een loopbruggetje aan land kunt gaan. Heel netjes en veilig. De kinderen vinden het allemaal prachtig als je aankomt met je dinghy, ze steken allemaal een helpende hand toe om een lijntje aan te pakken. Ook nu weer worden we met enige regelmaat door trotse ouders aangesproken of dat we met hun kinderen op de foto willen.

De man die de processie leidt en alle gebeden uitspreekt.
Rond om hem heen een deel van de giften, die hij zegent.

Als we aan land gaan, komen we er al snel achter dat hotel Mira het verzamelpunt is voor de zeilers. Je kunt er niet eten, maar ze hebben wel koude Bintang biertjes in glazen flessen van 0,75 liter per stuk voor ongeveer € 3,00 per fles. Wat wil een zeiler nog meer. We zijn er trouwens ook achter gekomen, dat Bintangbier hier in Indonesië door Heineken wordt gebrouwen. ’s-Avonds gaan we naar restaurant Carol, een winkel met brood en gebak, waarboven op de 1e verdieping een restaurant is gevestigd. Omdat het voor Sonja wat ver lopen is, krijgen we beide een lift achter op een scooter, wel zo makkelijk. De maaltijden zijn hier helemaal top en ruim voldoende qua hoeveelheden. We bestellen beide een sapje en voor de maaltijd voor mij vlees in zwarte bonensaus met nasi goreng en Sonja mie goreng met gebakken garnalen.

De processie is bijna klaar voor vertrek naar de crematie plaats.
De kist met de overledene is onder de gekleurde os geplaatst.

Voordat we vertrekken kopen we nog een half bruinbrood en keren dan, voldaan van al het goede eten en de biertjes, terug naar de Ikinoo. De volgende dag blijft Sonja op de boot en ga ik mee met een busreisje naar een dorpje met Balinezen. Dit is een klein dorpje waarin hoofdzakelijk mensen uit Bali wonen die ook hun Hindoestaans geloof hebben meegenomen. Ze zijn hier naartoe gekomen om de rijstteelt een boost te geven. Rond om het dorpje vind je dan ook volop rijstvelden. We zijn uitgenodigd om een crematie bij te wonen van een zeer belangrijke man binnen deze gemeenschap. Uit de verhalen, die ons worden verteld, maken we op dat deze man zeer veel voor deze gemeenschap heeft betekend en dat hij nu op hoge leeftijd is overleden. Het is een hele speciale aangelegenheid, waarbij het hele dorp aanwezig is. Niemand is echter verdrietig, er wordt zelfs af en toe gelachen en gegiecheld door de jonge meisjes.

Een impressie van de crematie ceremonie. De familieleden hebben een lijn in de hand die is 
verbonden  met de kist van de overledene. Zo brengen ze deze naar de crematieplaats.

De groep zeilers wordt door de dorpsbewoners opgenomen en doen vanaf dat moment mee met de ceremonie. Er worden vele giften aangedragen en alle familieleden worden gezegend door de man die de processie leidt. Na drie uur met allemaal gebeden, speeches, muziek en gezang, zet de processie zich in beweging naar de plaats waar de overledene in de openlucht wordt gecremeerd. Deze dag heeft zeer veel indruk op mij gemaakt.

Het oogsten van het zeewier, die in zee wordt gekweekt.

De natuurlijke gastvrijheid van deze mensen kent geen grenzen. Na afloop bezoeken we een vissersdorpje waar men leeft van zeewier, dat hier wordt gekweekt en geoogst. We kregen hier een prima lunch aangeboden. Na afloop was er nog een roeiwedstrijdje voor de lokale jeugd, die door het enige team bestaande uit twee meisjes werd gewonnen. De jongens hadden dus het nakijken. Na afloop werden er prijzen uitgereikt aan alle deelnemers. Na terugkomst ga ik nog even op zoek naar een grote supermarkt, die ik niet ver van onze ankerplek vind. Ook nu weer eindigen we de dag bij hotel Mira voor een sundowner met biertjes.

De meisjes onderweg naar hun overwinning in de roeiwedstrijd.

De volgende dag ga ik samen met Sonja boodschappen doen, het is al wat later als we vertrekken, waardoor het voor Sonja een hele opgave wordt om alles te lopen. Na de boodschappen eindigen we weer bij restaurant Carol voor een late lunch, met nog een afzakkertje met een biertje bij ons hotel. Daar is het ondertussen wel heel gezellig omdat alle boten nu hier voor anker liggen. Vanaf hier worden we door 2 busjes opgehaald voor een barbecue aan het strand. Met de busjes rijden we langs de kust om uiteindelijk bij een vissersdorpje aan te komen, waar we hartelijk door de bewoners worden ontvangen. Alle huisjes staan hier op het strand en zijn of op palen of boven op een rots gebouwd. De bewoners leven hier van de visserij.

Een van de huisjes, in dit geval bovenop een rots gebouwd.

Daarbij maken ze gebruik van kleine bootjes en vissen ze met een losse vislijn met haak die ze in hun hand houden. Van overbevissing is hier absoluut geen sprake. Ze maken voor ons een diner klaar van gegrilde vis van de barbecue, met daarbij diverse soorten gegrilde groenten en rijst. Dit was werkelijk een van de beste maaltijden die we voorgeschoteld hebben gekregen. Men heeft zelfs Bintang biertjes ingekocht voor ons. Na het eten start de muziek en wordt er gedanst en gezongen. Moe maar voldaan keren we terug naar de Ikinoo.

Een impressie van de avond in het vissersdorpje.

We besluiten de volgende dag een scooter te huren om wat van de omgeving te kunnen zien. Om 10:00 uur staat er vlak bij de dinghy aanlegsteiger een man klaar met een scooter. Na hem te hebben betaald, € 6,50 voor de gehele dag en alles zonder papierwerk en of verzekering, gaan we op pad.

Bij de waterval, ook hier zijn de mensen super vriendelijk.

We tanken nog even snel 1,5 liter benzine langs de kant van de weg. Hier in Indonesië zie je overal langs de kant van de weg stalletjes staan met plastic flessen met benzine. Je koopt 1 liter of 1,5 liter. Voor deze laatste betaal je € 1,00. Niemand gaat dus naar een tankstation, maar iedereen koopt zijn benzine langs de kant van de straat bij één van deze stalletjes. Op de scooter rijden we eerst naar een waterval, het laatste stukje gaat daarbij over een onverharde weg. Ter plaatse is een man zich aan het badderen en staan 3 meisjes foto’s te nemen van elkaar, Het is een prachtige serene plek, waarbij als je wilt je een douch kunt nemen onder een van de stroompjes. Aansluitend rijden we naar het grootste fort van Indonesië, het Buton Sultanate Palace Fortress. Als we er aankomen, kunnen we het fort in eerste instantie niet vinden. 

Een van de doorgangen door de muur. Deze konden indien 
noodzakelijk stevig afgesloten worden zodat de vijand er niet
door kon komen.

Navraag bij een lokale bewoner levert op dat we al in het midden van het fort staan. Hij brengt ons naar één van de poorten in de muur van het fort. Hij legt ons uit dat je met de scooter de gehele muur aan de binnenzijde van het fort kunt volgen zodat je een rondje maakt van 360°. Heel indrukwekkend. Binnen de muren zijn dus gewoon allemaal huizen gebouwd, waardoor het fort gevoel een beetje wegzakt. De muren, de poorten en de verdedigingswerken met kanonnen zijn echter schitterend en goed onderhouden. Na afloop van deze bezichtiging, rijden we met de scooter naar een slijterij. De collectie is niet uitgebreid, maar men heeft hier goedkoop bier, Whisky, Wodka en likeurtjes. Na inkopen te hebben gedaan, keren we met de scooter terug naar de steiger. Ik breng alle inkopen aan boord, waarna we nog even terugrijden naar de Pizza Hut, die we onderweg tegenkwamen, om daar lekker te lunchen met een American Pizza met een schaal vers fruit en een sapje.

De tafels waren geheel aangekleed.

Voor Indonesische begrippen is dit eten niet echt goedkoop, maar wel heel erg lekker. Afsluitend rijden we naar de supermarkt om nog wat extra inkopen te doen. ’s-Avonds zijn we uitgenodigd bij de burgemeester van Bau-Bau voor een afscheidsdiner. Sonja voelde zich niet helemaal fit zodat zij achterbleef op de Ikinoo. We hadden met z’n allen afgesproken bij hotel Mira, zodat we in ieder geval alvast een biertje achter de kiezen hadden voordat we bij de burgemeester gingen eten. We hebben ondertussen geleerd dat er geen alcohol wordt geschonken bij officiële aangelegenheden. Dit bleek een goede zet, we hadden alle tijd voor meerdere biertjes omdat de burgemeester te laat was.

De zeilers met z'n allen aan de tafels voor het Gala diner.

Pas toen het sein werd gegeven dat de burgemeester onderweg was, zijn ook wij in de busjes gestapt en naar zijn huis gereden. Hier werden we hartelijk ontvangen en konden we plaatsnemen aan feestelijk gedekte tafels. Toen ook de burgemeester na een kwartiertje arriveerde, konden we aan het buffet beginnen. Het buffet was goed, maar van sommige gerechten was er te weinig zodat ik niet alle gerechten heb kunnen proeven. Na afloop van het diner werd er door de burgemeester en door één van de zeilers een speech gegeven. We kregen allemaal een aandenken uitgereikt en als afscheid zongen we als koor het nummer “I am sailing” van Rod Stewart. Het wordt weer tijd om door te gaan naar de volgende bestemming. De route voert ons naar een klein plaatsje op West Muna. We besluiten deze plek over te slaan en door te zeilen naar het plaatsje Bonerate op het eilandje Bonerate. Een plek met kristalhelder water, een mooi strand en vriendelijke mensen. Maar daarover meer in het volgende blog.

Wakatobi

We zijn al heel vroeg op en bij het ochtendgloren bergen we het anker op. Op naar onze volgende bestemming, de eilandengroep Wakatobi. We zeilen eerst naar het eiland Hoga, een eiland dat niet in de route is opgenomen. We hoorden echter, van andere zeilers, dat er een prachtig strand is, het water kristalhelder is, zodat het een genot is om te snorkelen en dat het weer in Wakatobi veel beter is dan dat we tot nu toe hebben gezien.

Onze ankerplek bij Pulau Hoga, we ankeren niet ver van het rif
op een goede zandgrond op 22 meter diepte.

Buiten op zee aangekomen staat er, zoals voorspeld, geen wind. Op de motor varen we naar de wind toe. Na twee uur op de motor te hebben gevaren, steekt de wind op. De zeilen worden gezet, de windvaan ingesteld en de motor gaat uit. Er staat een mooie 12-15 kn wind, die langzaam toeneemt. Na enige tijd moeten we zelfs het 2^e rif plaatsen om het enigszins comfortabel te houden, kortstondig hebben we zelfs even 30 kn wind staan. Met snelheden tussen de 6 - 8 kn schiet de Ikinoo door het water, ze is helemaal in haar element. We lunchen met een Russische salade, die Sonja een dag eerder heeft voorbereid. In de loop van de middag neemt de wind wat af en het 2^e rif gaat er weer uit. Vlak voordat het donker wordt, plaatsen we het 2^e rif er weer in, omdat we in het donker eventuele squalls niet zien aankomen. We hebben een rustige en comfortabele nacht en bij het ochtendgloren is de lucht deels bewolkt.

Ons uitzicht vanaf de Ikinoo, Op de achtergrond het strandje
waar we later hebben gebarbecued.

Het wordt opnieuw een zonnige dag. Net na de middag halen we de zeilen weg en varen op de motor via een smalle pas de grote lagoon van Hoga binnen. Niet veel later liggen we vast achter ons anker na een overtocht van 192 nm. Voor het eerst ankeren we op een diepte van 22 meter met 52 meter ketting buiten. Er blijken al een aantal boten te liggen en ook na ons komen er nog enkele binnen. Uiteindelijk liggen we hier met 10 boten. De volgende dag zijn we uitgenodigd, door Xavier, voor een barbecue op het strand. Hij wordt die dag 24 jaar en om dat te vieren heeft hij vanuit Tifu een half varkentje meegenomen. Hij zorgt dus voor het vlees en alle andere boten zorgen voor de bijgerechten. Ook is het de bedoeling dat je je eigen drinken meeneemt. Een van de zeilers is slager en chef-kok geweest en bereid het vlees op de barbecue, die ze provisorisch in een kuil op het strand hebben gemaakt. Het vlees is verrukkelijk en in combinatie met de overige gerechten, eten we als God in Frankrijk.

Een compilatie van de barbecue,  met linksboven onze chef-kok.

Voor het dessert heeft iemand een chocoladetaart gemaakt. Tot ieders verbazing komt er zelfs een tweede chocoladetaart op tafel.

Zo vieren we gezellig de verjaardag van Xavier.

We scheppen dus gewoon nog een tweede keer een toetje op, zodat beide taarten opgaan. Na afloop maken we van de barbecue een echt kampvuur en verzamelen al het brandbare afval met vooral plastic, die hier in overmaat op het strand ligt. Door onze actie laten we het strand schoner achter dan toen wij aankwamen.  De lokale jongens kijken vol verbazing toe hoe wij het vuil verzamelen en verbranden, ze steken helaas geen vinger uit. Zo wordt het dus een hele gezellige middag. Een dag later halen we het anker op, varen weer door de pas en zetten koers naar het dorpje Wanci op het eiland Wangi Wangi, een tochtje voor de wind van 29 nm.

De ligplaats binnen een lagoon, met tot onze verrassing een
aanlegsteiger met vingersteigers en dat gratis.

Het is een prachtige zonnige dag met 12-17 kn wind. Het plaatsje ligt aan een lagoon, waar je naar binnen kunt varen door een wel hele smalle passage. Er staat iemand op het havenhoofd die via de marifoon aanwijzingen geeft. Tot onze stomme verbazing zien we binnen de lagoon een jachthaventje liggen, bestaande uit één stijger met vinger steigers. Snel hangen we de fenders op en plaatsen de lijnen. Niet veel later liggen we netjes afgemeerd aan onze plek voor de komende dagen. Deze haven is ook nog eens gratis. We worden ontzettend hartelijk ontvangen door de lokale bevolking. We zijn opnieuw de eerste toeristen die ze in drie jaar tijd zien. Opnieuw wil iedere moeder met een klein kindje op de arm met ons op de foto en ook de lokale jeugd krijgt er geen genoeg van. ’s-Avonds lopen we met alle zeilers naar het stadje toe, op zoek naar een restaurantje met een biertje. We zien een leuk ogend restaurantje en vragen of we hier als groep kunnen eten. Snel worden er tafels tegen elkaar geschoven en even later komt er een meisje langs die een klein beetje Engels spreekt. Helaas hebben ze geen bier, wel diverse koude limonades.

Omdat het een dag later Onafhankelijkheidsdag is, worden
alle procedures nog eens een aantal keren doorgenomen. zo 
ook het hijsen en strijken van de vlag wordt gerepeteerd.

Als alle bestellingen zijn opgenomen en iedereen ook heeft betaald begint het wachten. Foute beslissing dus om hier te gaan eten, de kok of kokkin kan maar 2 gerechtjes tegelijk klaar maken!? Dus steeds komen er 2 gerechtjes op tafel, waarna we weer opnieuw wachten. Het duurt een eeuwigheid voordat iedereen zijn eten heeft, daarnaast is het eten ook nog eens niet goed. Jammer, deze mensen gaan de boot missen. De volgende dag zien we een officiële delegatie aankomen met de burgemeester en zijn volgelingen, omringd door veiligheidsbeambten. In de jachthaven liggen nu drie Nederlandse boten op een rijtje, de Rambler, de Incentive en de Ikinoo. Als eerste bezoekt de burgemeester de Rambler, terwijl wij alle giechelende dames ontvangen op onze Ikinoo. We moeten steeds weer opnieuw op de foto, steeds met een wisselende bezetting van dames.

Op de Onafhankelijkheidsdag is iedereen op zijn paasbest.
In het midden de burgemeester met zijn vrouw. 

Als dat achter de rug is en de dames van de boot afstappen, komt de burgemeester ook nog even op ons jacht. Ook nu weer zijn er fotomomenten. Na een uurtje is deze processie voorbij. Zodra iedereen is vertrokken gaan wij op pad om het stadje te verkennen, Sonja op de fiets en ik lopend. Onderweg worden we ineens aangehouden door Sanne van de Incentive. Ze zagen ons voorbijlopen terwijl zij in een restaurantje zaten te lunchen. We volgen haar naar binnen en besluiten ook maar gelijk hier de lunch te nuttigen. Het eten staat uitgestald in een vitrine zodat je precies weet wat je krijgt. We wijzen gerechten aan en bestellen voor Sonja een kom noedels en voor mij een kom rijst. Het eten is werkelijk verrukkelijk. Omdat we om sambal vragen, komt de eigenaresse met nog een schaaltje eten aanzetten, wat heerlijk pittig vlees bevat. Als Sonja later afrekent, zo’n € 9,00 voor het eten en drie drankjes, geeft ze een fooi.

Ik, samen met een groep dames en heren in prachtige kleding.

De mensen zijn zo enthousiast dat ze als dank nog een gerecht meekrijgt in twee plastic zakjes, waarvan één gevuld met een soort sambal saus. Als we verder gaan vinden een BNI-bank, zodat we weer geld kunnen opnemen en doen onderweg nog wat boodschappen. Zo keren we moe maar voldaan terg op de Ikinoo. Let op, het is hier 30-32° overdag met een hoge luchtvochtigheid, dus je zweet de gehele dag en hebt gewoon minder energie. ’s-Avonds besluiten we aan boord te blijven en ons tegoed te doen aan het gerechtje dat we hebben gekregen. Het zijn platte lapjes vlees, welke zijn gefrituurd in een jasje, zoals schnitzel. Als saus is er een sambalsaus toegevoegd. We hebben 7 lapjes vlees, meer dan genoeg dus voor ons. De volgende dag staat in het teken van Sonja haar geboortedag die samenvalt met de Onafhankelijkheidsdag in Indonesië.

De bijzondere verjaardagstaart voor Sonja, dit hadden de
andere zeilers voor haar geregeld.

Eerst is er ’s-morgens een officieel gedeelte met een korte toespraak en een defilé van diverse groepen in officiële of authentieke kleding. Na afloop wil weer iedereen met iedereen op de foto, het levert wel wat leuke plaatjes op. Als ik met het busje terugga naar de Marina, vraagt men mij Sonja te gaan halen en met haar naar het kantoorgebouwtje van de Marina te komen. Als we gezamenlijk aankomen, staat de gehele groep zeilers ons op te wachten en zingen ze voor Sonja. Daarna komt er een taart met kaarsjes, Zo zitten we dus even later gezellig met iedereen taart te eten, helaas zonder koffie of thee maar met een glaasje water. De dag begint goed. De rest van de dag doen we rustig aan. ’s-Avonds worden we met busjes opgehaald voor het vrijheidsfeest bij de burgemeester thuis. In zijn voortuin is een podium opgesteld en zijn er voor de genodigden en de dansers stoeltjes opgesteld.

De buitenlandse gasten en de organisatoren daaromheen,
hebben een eigen stekje, met op de voorgrond de jarige.

We krijgen een eenvoudig buffet van heerlijke gerechten met een glaasje water. Je kunt hier duidelijk merken dat dit eiland islamitisch is. Daarna volgt er een speech van de burgemeester, die ons na afloop uitnodigt voor een fotomoment bij hem op het podium. Na afloop van de fotosessie vraagt hij of dat wij wat willen zingen. In eerste instantie zit eenieder naar elkaar te kijken, met de vraag, wat moeten we hiermee. Dan oppert een van de dames om gezamenlijk het liedje “I am sailing” van Rod Stuart te zingen. Iedereen heeft zijn telefoon bij zich, dus de tekst is snel gevonden. Een van de telefoons wordt aangesloten op de geluidsinstallatie en even laat komt de muziek op gang. We zingen allemaal uit volle borst en het klinkt echt schitterend en muzikaal, het lijkt wel een echt koor.

Een groep dansers geeft een prachtig verhaal vorm met een 
dans en vuur.

Je ziet ook aan de reactie van de burgemeester en de overige toehoorders dat ze dit totaal niet hadden verwacht. Zo komt er dus ineens een onverwacht talent naar voren van deze groep zeilers. We krijgen na afloop dan ook een staande ovatie. Helaas begint daarna weer een officieel gedeelte met prijsuitreikingen, wat ons wat te langdradig wordt, tijd om terug te gaan naar de Ikinoo. De volgende dag huren we een scooter voor een tochtje rond het eiland. Het eilandje heeft een aantal bezienswaardigheden, die echter moeilijk zijn te vinden. Als eerste rijden we naar Liya fort, een heus dorpje omringd door een vestingmuur. Alles is goed onderhouden en in elk huisje binnen de muren leven gezinnen.

Eén van de twee toegangspoorten van het plaatsje Liya Fort.

We vervolgen onze reis langs de kustweg en komen diverse resorts tegen. Helaas, deze zijn allemaal verwaarloost. Hieraan kun je duidelijk zien dat in het verleden dit eiland door vele toeristen werd bezocht. Elk resort heeft zijn eigen duik en snorkel site. Wij denken dat door de economische crises en de daaropvolgende corona epidemie, het toerisme hier is weggebleven, met leegstaande en vervallen resorts tot gevolg. Het gaat waarschijnlijk nog vele jaren duren voordat dit eilandje herontdekt wordt. Als we doorrijden komen we bij een poort, die toegang geeft tot een parkeerplaats en een betonnen steiger met betonnen trap. Hier treffen we mede zeilers aan, die zojuist zijn wezen duiken onder begeleiding van gidsen.

Dit eilandje bevat een resort, welke vanaf deze zijde niet 
zichtbaar is, je wordt er met een bootje naar toe gebracht.

Wij maken hier een stop, kleden ons om en gaan ieder apart een tijdje snorkelen. Het water is glashelder en het koraal en de vissen zijn prachtig. Op onze weg terug doen we nog wat boodschappen en leveren daarna de scooter weer in. De laatste dag op dit eiland maken we de boot goed schoon, doen nog wat inkopen en eten we nog een keer bij een echt goed restaurant vlak bij de haven. Hier kan men een Bingtang biertje bestellen, ook al staat deze niet op de menukaart en heerlijke echt goede en vooral warme gerechten. Deze keuken worden wij nooit zat. Tijd om door te gaan naar onze volgende bestemming, het plaatsje Pasarwajo op Selat Buton, het plaatsje waar ons programma totaal op zijn kop wordt gezet, maar daarover later meer in het volgende Blog.

Een impressie van onze rondrit over het eiland Wangi Wangi.

Tifu op Buru

We houden Ambon voor gezien. Deze ankerplek was niet ideaal, het water was vies en de organisatie was rommelig. Ook Ambon zelf is smerig, zeker als het al een paar dagen veel heeft geregend. De wegen zijn slecht onderhouden en zitten vol gaten. Tijd om door te gaan naar het plaatsje Tifu op het eiland Buru. We zijn op tijd weg en varen op de motor de baai uit. Eenmaal op zee zetten we het grootzeil en de yankee. Het is een grijze dag maar er staat een leuke wind. Over bakboord zie ik de lucht echter donker worden.

De beschutte baai van Tifu, je ankert op zandgrond op een 
diepte van 9 meter en er komt geen swell binnen, dus heerlijk
rustig liggen.

Voor de zekerheid reef ik de yankee deels, er is geen tijd meer om het grootzeil te reven. Niet veel later dendert er een squall over ons heen met veel regen en wind tot meer dan 30 kn. Het duurt zeker 40 minuten voordat de rust weer keert, dat was dus een grote jongen. Voor de zekerheid zetten we het 2^e rif in het grootzeil, zodat we voorbereid zijn op de volgende squall. De gehele dag blijft het een komen en gaan van squalls met regen en wind. Gedurende de nacht neemt de wind langzaam af tot minder dan 5 kn. We varen de laatste uren daarom op de motor naar Tifu. Ter hoogte van het eiland neemt het aantal vissersbootjes toe. Sommigen zijn onverlicht en zetten op het laatste moment een schijnwerper aan. Je moet dus heel alert blijven, want geen van de bootjes heeft AIS.

In dit soort kano's vaart de jeugd en gaan de volwassenen vissen
op zee met een losse vislijn met wat haken.

De ingang van de baai is slecht te zien. Met behulp van Google Earth foto in open-CPN lukt het ons echter goed om veilig de baai binnen te varen. Op de Navionics-kaart varen we over het land. Eenmaal voor anker op de zanderige bodem, we zijn de tweede boot die arriveert, komen er direct kano’s naar ons toe met kinderen. Dit is werkelijk een warm en hartelijk welkom. Ook ouders komen met hun kleine kinderen naar ons toe om een foto te kunnen maken. Als ik naar de wal ga om het dorpje te verkennen, word ik overal verwelkomt en wil men op de foto met je. Ik doe wat kleine inkopen zoals flessen water en keer terug naar de Ikinoo. De aanlegplaats voor de dinghy’s is best wel goed Er is een betonnen T-steiger met aan weerszijde van de T een trap tot in het water. Het in- en uitstappen is dus eenvoudig.

De aankomst van de vissers in hun kano's, Hierna werd de vis
per kano uitgeladen en gewogen met een weegschaal.

Daarna versleep je de dinghy wat en maakt je lijn vast aan paaltjes die men hiervoor in de grond heeft gestoken. Helaas regent het veel zodat we de 2^e dag aan de Ikinoo gekluisterd zijn. De dag daarna zijn er verschillende activiteiten. ’s-Morgens vroeg zijn de vissers naar open zee gevaren in hun kleine kano’s. We worden uitgenodigd om aanwezig te zijn bij hun terugkomst. Iedere visser levert zijn vis in die wordt gewogen. De visser met het meeste gewicht wint de 1^e prijs. Er zijn vissers bij die met wel 7 kg vis terugkomen. Daarna worden de grote vissen verkocht aan de zeilers en kun je de kleine visjes tegen een kleine vergoeding meenemen. Wij laten dit maar aan ons voorbij gaan.

Een deel van de visvangst, de berg vis werd later nog groter.

’s-Middags is er een roeiwedstrijd van de lokale bevolking. Hierbij nemen man en vrouw plaats in een kano. Het traject is eenvoudig, vanaf de startlijn is het in één rechte lijn naar een vlag die op een stok in het water is geplaatst. Daar aangekomen, draai je om de vlag heen en roeit zo snel mogelijk weer terug. De eerste 2 kano’s die aankomen, van de 8 die van start zijn gegaan, gaan door naar de finale. Dit is eenvoudig gezegd, de praktijk is echter dat niemand in een rechte lijn vaart, er vinden dus constant botsingen plaats, soms kiept er een kano om of valt er iemand uit. Er wordt dus heel fanatiek geroeid maar ook heel veel gelachen.

De kano's klaar voor de start van de finale voor echtparen.

De finale met 8 boten is spannend, dit zijn de meest fanatieke roeiers. Maar ook nu kiepen er kano’s om bij het ronden van de vlag. Na afloop is er nog een wedstrijd voor de kinderen. Ieder kind kan hier omgaan met een kano, ze krijgen het met de paplepel ingegeven. Hier zie je kinderen dus nog echt zwemmen en spelevaren met hun kano’s. De volgende dag is er een officiële welkomstceremonie. Omdat de catamaran, die als eerst was aangekomen, alweer is vertrokken, word ik naar voren geschoven voor de officiële ceremonie.

Op de eerste rang, klaar voor de diverse optredens.

De regent van Buru heet mij en de overige zeilers in het Engels van harte welkom en we krijgen door de dorpsoudste beide een Songkok opgezet. We gaan samen op de foto en lopen dan in een ceremoniële optocht naar de feesttent. Gezamenlijk zitten we vooraan en krijgen we diverse speeches te horen. Zo zit je nog eens op de eerste rij, waar ook tafeltjes met eten en drinken zijn opgesteld. Na afloop nodigt hij ons uit voor de lunch. Die ochtend heeft er een kookwedstrijd plaats gevonden voor de lokale dames.

De danseressen geven een prachtig optreden.

Een aantal officials en een aantal zeilers wordt uitgenodigd om, als jury, de diverse gerechten te beoordelen. Er zijn 7 tafels waarop diverse gerechten zijn uitgestald. Tafel twee wind uiteindelijk de wedstrijd. Daarna is het aan ons om alles te proeven en natuurlijk op te eten. Aan het einde van de dag komen alle zeilers bij elkaar op het einde van de steiger, voor een sundowner met hoofdzakelijk bier, het regent ondertussen weer volop. Een dag later staan we op 04:00 uur al op de steiger om opgehaald te worden met twee 4-weel drive auto’s.

De welkomstdans bij aankomst bij de berg waar we op gaan.

We gaan naar een berg waarvandaan de zonopkomst prachtig moet zijn. Helaas zijn de beide auto’s te laat, om 05:15 uur zijn we pas op pad. De weg is onderweg soms heel slecht. Er is zelfs een passage waar het de chauffeur niet lukt om omhoog te komen. We stappen allemaal uit en lopen via de modder naar boven. Helaas heeft de chauffeur geen geduld en wacht niet tot wij boven zijn, maar passeert ons terwijl de modder door de wielen in de lucht wordt gegooid, iedereen zit dan ook onder de modder. De achterbak veranderd in een modderbad.

De nevel in de dalen is nog goed zichtbaar, echter de zon
opkomst hebben we gemist.

We zijn dus genoodzaakt op de rand van de achterbak te gaan zitten, waarbij je je heel goed moet vasthouden anders val je achterover uit de auto. Na twee uur rijden komen we bij de berg aan waarvandaan we van het uitzicht kunnen genieten. Helaas is de zon al opgekomen, zodat het speciale effect verloren is gegaan. Het dal is namelijk in nevelen gehuld, waardoor je alleen de toppen van de omliggende heuvels ziet. Bij aankomst worden we verwelkomt door een groep meisjes die voor ons dansen en zingen en twee jongs die een traditioneel zwaarddans uitvoeren. Omdat men mij had verteld dat we niet behoefde te lopen, draag ik mijn slippers. We moeten echter de berg oplopen over een smal en stijl bergpad. Sonja blijft achter en ik loop mee. Op slippers, die vol met modder zitten, is dat echter geen doen.

Aankomst op de top van de berg met zijn zilveren kruis.

Op blote voeten loop ik het bergpad omhoog tot bij het kruis wat hier staat opgesteld. Hier krijgen we een traditioneel ontbijt aangeboden. Alle gerechten zijn koud maar wel smaakvol. We krijgen ook een dans en zang voorstelling van een oudere groep meisjes uit het dorp. Na het ontbijt dalen we gezamenlijk weer af, waar we opnieuw in de auto’s stappen. Sonja is met Randall beneden gebleven en samen met de chauffeur en een aantal officials naar het naburige dorp gereden. Daar kregen ze verse koffie, gebakken banaan en lekkere koekjes.

Een eenvoudig ontbijt op de top van de berg.

Toen ze wilden betalen kon dit niet, Sonja en Randaal waren hun gasten. We bezoeken nog even het dorpje en de school en keren daarna weer terug naar Tifu. Gelukkig is het de gehele reis droog gebleven. Na aankomst in het dorp begint het even later opnieuw te regenen. De laatste dag is er, aan het einde van de middag, opnieuw een ceremonie, dit keer in aanwezigheid van de regent en zijn vrouw. Diverse mensen geven een speech, waaronder ook Sanne van de Incentive, die gevraagd was de groep zeilers te vertegenwoordigen. Ook krijgen we twee dansvoorstellingen, één met originele muziek, dans en kleding.

Een demonstratie van een moderne dans. Het enige jongetje
is ook meteen de benjamin van de groep.

De tweede op moderne muziek met een moderne dans. Deze laatste is heel indrukwekkend, zeker gezien de leeftijd van sommige dansers. Na afloop krijgen we nog een aandenken van ons bezoek aan Tifu. De regent nodigt ons opnieuw uit voor een uitgebreid diner. Dit keer hebben de koks zichzelf overtroffen, elk gerecht is prachtig om te zien en heerlijk om te proeven en te eten. Tijd om weer naar de Ikinoo te varen en de boot gereed te maken voor vertrek naar onze volgende bestemming, het eiland Hoga, onderdeel van de Wakatobi eilandengroep. Dit eiland maakt geen onderdeel uit van de formele ankerplaatsen. Echter dit eiland ligt zeel zuidelijker en op een dag afstand zeilen van onze volgende bestemming en staat bekend om zijn mooie stranden en snorkel locaties De kans dat het hier beter weer is, is groter, we zijn de regen wel even zat. Maar daarover meer in ons volgende blog.

Een impressie van Tifu met linksboven Sanne die ons zeilers vertegenwoordigde.

Ambon

We verlaten het mooie en liefelijke Banda Neira voor onze volgende stop bij het plaatsje Amahusu op het eiland Ambon, een zeiltocht van 125 nm. Zodra we los zijn van de kant rollen we de yankee uit en zeilen de baai uit richting open zee. Eenmaal op open zee, bomen we de yankee uit en zetten de kotterfok deels gereefd strak in het midden om het rollen wat tegen te gaan. Omdat er 20-25 kn wind staat heeft de Ikinoo er wel zin in. De meeste visserij obstakels laten we aan stuurboord liggen. Met een koers van 290° zeilen we in het kielzog van de Incentive, die een half uur eerder was vertrokken, naar onze volgende bestemming.

De baai van Ambon met in het midden  het plaatsje Amahusu.
We ankeren hier op 16 meter diepte met rotsen en zand.

Tijdens het zeilen zijn we aan het vissen. Als ik beet heb, schiet de lijn naar buiten. Ik heb 440 meter lijn op de molen zitten. Als er bijna 300 meter naar buiten is, zet ik de rem wat strakker. Dan ineens is de vis weg. Als ik de lijn eenmaal weer heb binnengehaald blijkt dat de vis de stalen voorlooplijn heeft doorgebeten. De wind neemt in de loop van de middag af naar 12-17 kn, waardoor we heerlijk rustig de nacht doorkomen, Bij het ochtendgloren naderen we de baai van Ambon City. Voor ons duiken ineens drie kleine vissersbootjes op uit de golven. Onvoorstelbaar dat men met zulke kleine bootjes op open zee vist. Met een kleine uitwijkmanoeuvre kan ik de vissers aan stuurboord laten liggen. In de baai valt de wind helemaal weg en varen we het laatste stukje op de motor naar de ankerplek Om 09:00 uur ligt het anker in de grond. De ankerplek is niet ideaal, er is een smalle strook langs de kust die ondiep genoeg is om te ankeren.

Kinderen leren al heel vroeg om zelfstandig met dit soort
kleine bootjes te varen. De vissersbootjes bij het begin van de 
baai waren niet veel groter en dan zonder de zijdrijvertjes.

De zeiljachten liggen dus enigszins verspreid langs de kust. Er is een betonnen aanlegsteiger, die echter helemaal niet geschikt is voor het aanleggen met onze dinghy’s. Om aan land te kunnen komen, varen we naar het kiezelstrand en trekken daar de dinghy op het droge. We zijn heel blij met onze nieuwe wieltjes, anders was het voor Sonja niet te doen geweest. Gelijk bij aankomst leveren we onze was in bij het hotel waarvoor we geankerd liggen. Voor € 3,50 wassen en drogen ze 5 kg wasgoed. Op het terras van het hotel worden eenvoudige maaltijden geserveerd en heeft men een koud Bintang biertje. Dit wordt uiteindelijk het centrale verzamelpunt voor de zeilers om wat te eten, te drinken en te kletsen. De maaltijden zijn eenvoudig maar heet. Op de drankenlijst staat zelfs rode wijn, Whisky, Gin, Sprite, Fanta en coca cola, helaas van alles wat er op de lijst staat is het Bintang biertje en wat lokale verse sapjes het enige wat ze kunnen serveren.

Dit is het busje wat ons naar het winkelcentrum bracht. In zo'n
busje zitten 8-12 mensen. Indonesische mensen zijn kleiner
dan wij Europeanen.

De volgende dag nemen wij het busje naar een winkelcentrum in Ambon. We hebben nog geen flauw idee hoe het bus-systeem in elkaar zit. Gelukkig spreekt een jong meisje ons aan in het Engels en neemt ze ons mee naar het winkelcentrum. Onderweg maken we een overstap naar een ander busje. Zonder haar hadden we dit busje zeker niet gevonden. Sonja is op zoek naar wat lange broeken, helaas, de Indonesische mensen zijn kleiner dan ons Europeanen, waardoor alle broeken te kort zijn. Dan maar wachten tot we in Bali zijn, waar het wat toerisme is. Wel is er een grote supermarkt waar Sonja volop inkopen doet. Met een bevriend stel, die we in de winkel tegenkwamen, huren we een taxi die ons weer terugbrengt tot bij het hotel. Daar aangekomen, vallen we met onze neus in de boter.

De ukelele groep met een deel van de zeilers. Deze foto is 
genomen door Raymond Lesmana.

Er blijkt een ukelele groep gearriveerd te zijn die een optreden geeft. Ze spelen, onder aanvoering van hun leraar, veel bekende nummers en nodigen ons ook uit mee te zingen in hun groep. Onder het genot van een koud biertje komen we hier helemaal tot rust. Aan het einde van de dag eten we met z’n allen weer bij het hotel. Favoriet is de vegetarische Mie goreng met extra veel groente. Ook de Saté is heel populair. Een dag later neem ik nogmaals het busje naar Ambon City om eieren en groente en fruit in te slaan. Op de straatmarkt vind ik overal verse producten die niet eerder in de vriezer hebben gelegen tegen prijzen die ontzettend laag zijn. Met een rugzak vol groente en fruit, met boven op de verse eieren, keer ik terug op de Ikinoo. Tijdens het optreden van de ukelelegroep, had een lerares Rik en Sanne van de Incentive aangesproken met de vraag, of dat zij met de klas op bezoek mochten komen.

Een deel  van de zeilers zingt mee met de ukelele groep,

De dagen daarna hebben zij vier boten gevonden die daarbij wilden helpen. Op de bewuste middag kwamen er twee busjes bij het hotel voorrijden, met in totaal 33 kinderen in de leeftijd van 10-12 jaar. Ook waren er een aantal leraren en ouders bij aanwezig. Nadat alle zeilers zich hadden voorgesteld, waarbij we gebruik maakte van een wereldkaart om te laten zien waar we vandaan kwamen, kwamen de leerlingen met vragen. De klas was in drie groepjes verdeeld, die vragen in het Engels hadden voorbereid. De leider van de groep stelde iedereen voor. Daarna kwamen de vragen, die echter hoofdzakelijk gingen over welke hobby’s we hadden. Wat bleek, het onderwerp op school voor dat simester was, de hobby’s van mensen.

Men neme een groep zeilers, voeg wat tafels 
samen, geef ze wat te drinken en je hebt
gegarandeerd een gezellige avond.

Er kwamen dus geen vragen over het zeilen. Wel werd elke vraag opnieuw in het Engels gesteld. Na afloop van het officiële gedeelte hebben we in groepjes van drie de leerlingen meengenomen voor een ritje in onze dinghy’s. De kinderen, de leraren en de ouders hadden de grootste lol. Gezien de leeftijd van de kinderen en het feit dat ze allemaal schoolkleding aanhadden, hebben we de overstap van de dinghy naar onze boten maar uit het programma geschrapt. Nadat we afscheid hadden genomen van de groep, bleven we met z’n allen hangen bij het hotel voor het diner en de borrel. Een dag later stond er een officieel diner gepland met de burgemeester van Ambon en alle officials. Met twee busjes zouden we worden opgehaald bij het hotel. Het regende die dag echter zo veel en zo hard, dat wij ervoor gekozen hebben dit aan ons voorbij te laten gaan. Veel mensen waren doornat aan het diner verschenen. Een dag later vertelde onze agent Raymond Lesmana mij dat dit de eerste keer was dat ze Ambon in het programma hadden opgenomen. Wij zijn over Ambon wat minder tevreden, de ankerplek was niet groot genoeg voor het aantal schepen, het water is één grote rioolput, de organisatie was rommelig en onoverzichtelijk. Er werd ook onvoldoende gecommuniceerd over wat er ging komen. Zo was er een uitstapje gepland naar onder andere een dorpje, waarvoor je echter wel moest betalen. Wat bleek, het dorpje had zich drie weken lang enthousiast voorbereid op onze komst. Vanwege het slechte weer waren er echter maar een aantal aanwezigen omdat wij dit niet wisten. Voor ons redenen genoeg om op tijd Ambon te verlaten en koers te zetten naar onze volgende bestemming, het dorpje Tifu op het eiland Buru. Maar daarover in het volgende blog.

Banda Neira

De ankerplaats bij Ngurbloat Beach, volledig omringd door
riffen en koraalkoppen, maar wel erg mooi.

Vanaf Ngurbloat Beach op de Kei Islands, zeilen we naar Banda Neira met mogelijk nog een tussenstop voor een overnachting op Kur Island. We zijn op tijd opgestaan omdat we bij hoogwater weg moeten. De huidige ankerplek ligt namelijk binnen een rif, zodat bij hoogwater de kans het kleinst is dat we het koraal raken. Om 08:30 uur is het anker opgeborgen en varen we heel voorzichtig en rustig het rif uit. Eenmaal buiten het rif zetten we het grootzeil en de yankee en zeilen in de richting van Kur Island. Er staat een mooie 14-17 kn wind, schuin van achteren inkomend en de zon schijnt volop, heerlijk zeilweer dus. Omdat het zulk schitterend zeilweer is, besluiten we na korte tijd al dat we Kur Island aan stuurboord laten liggen en in één keer doorzeilen naar Banda. Voordat we bij Kur Island zijn, komen we diverse boeien en vissersbootjes tegen.

Een mooie Mahi Mahi, 2 uur later aten we gebakken vis.

De boeien liggen aan de loefzijde van het vissersbootje. Het is dus zaak goed op te letten waar de boei ligt en waar het vissersbootje, want daartussen hangt een vislijn. Zo ontwijken we zeker 8 van deze combinaties. Als we Kur Island eenmaal voorbij zijn en de diepte oploopt naar ruim 7.000 meter, zijn er geen vissers meer en starten wij met vissen. Als aas gebruik ik dit keer een roze kunststof inktvis. Na niet al te lange tijd zien we dat de hengel sterk doorbuigt. Als ik de lijn binnenhaal blijken we een mooie Mahi Mahi aan de haak te hebben geslagen. Een mooie vis van zo’n 65 cm, zonder staart gemeten. Niet veel later ligt deze gefileerd in de koelkast. Aan het einde van de dag neemt de wind wat af naar 10-14 kn. Zo zeilen we rustig de nacht door. De volgende dag zijn we druk aan het calculeren of dat we bij daglicht kunnen aankomen. Het ziet er goed uit.

Aankomst bij Banda Islands met duidelijk de vulkaan op
de achtergrond.

Zeker nadat de wind wat aantrekt en de Ikinoo weer 5-6 kn snelheid maakt. Om 16:00 uur draaien we de baai van Banda Neira binnen. Banda Neira is een van de eilanden behorende bij de Banda eilanden in de provincie Molukken. Er wonen ongeveer 7.000 mensen op dit eiland, die hoofdzakelijk in hun onderhoud voorzien door de visserij, het kweken van kruiden en een klein beetje toerisme. Tegenover het eiland ligt een vulkaan, die voor het laatst in 1989 is uitgebarsten, de sporen van die uitbarsting zijn nog steeds goed zichtbaar. Er is ook een klein vliegveldje, maar zo lang wij daar waren hebben geen vliegtuig zien komen of gaan, pas bij vertrek zagen we een klein vliegtuigje landen. De meeste mensen bezoeken deze eilanden dan ook met de boot vanaf Ambon.

De vulkaan, gezien vanaf de plantage boven Walang.

Vanaf daar gaat een regelmatige veerdienst. Toen wij hier waren, kwam deze boot aan en meerde direct naast onze boot af. Veel mensen stapten af en ook ging er weer een grote groep aan boord. Daarnaast vervoert het schip ook containers. Containers vol met noodmuskaat noten en amandel noten worden ingeladen en lege containers worden weer op de kade gezet. Omdat de baai te diep is om gewoon te ankeren, wordt hier geankerd in de laag. Hierbij gooi je je anker een stuk van de kant uit met zo veel mogelijk ketting. Daarna vaar je met de kont van de boot naar de kant toe en leg je de achterkant vast met een lange lijn aan, bijvoorbeeld, een boom.

De ankerplaats bij Banda Neira, wij zijn de laatste boot.

Daarna haal je je ketting weer binnen totdat je strak tussen je anker en de lijn naar de wal ligt. Het anker ligt hierbij op de steile helling die niet ver van de kant naar beneden loopt. Na wat gespeelt te hebben met de  ankerketting en de lijn, ligt de Ikinoo naar tevredenheid, tijd voor een ankerbiertje. De mensen op Banda Neira zijn veel commerciëler ingesteld dan die op de Kei Islands. Er worden hier, gedurende de dag en avond, meerder activiteiten georganiseerd, waarvoor je natuurlijk wel wat moet betalen. Zo is er een Spice tour, een City tour en een snorkel en duik uitstapje.

Onze ankerplek bij Banda Neira.

Nog dezelfde middag zitten we op het terras aan een biertje en lopen we met de andere zeilers naar een hotel waar ze voor ons het diner in buffet vorm hebben klaarstaan. Drie gangen, bestaande uit soep, het hoofdgerecht en een toetje. Dat alles spoelen we weg met heerlijke koude biertjes. Voor het diner betaal je ongeveer € 10,00 per persoon, daarvoor kun je zelf haast niet meer koken. Voor het diner geeft de eigenaar van het hotel ons eerst een rondleiding door de diverse ruimtes op de begane grond. In het hotel heeft men namelijk diverse interessante zaken in vitrinekasten en op tafels liggen, het is dus ook een soort van museumpje.

Het buffet op de eerste avond van onze aankomst.

De volgende dag ga ik mee met de “Spice tour”. Met een lokaal taxibootje worden we naar het naastgelegen eiland gevaren. Vanaf de aanlegsteiger maken we een wandeling door de omgeving van het dorpje Walang. Hier liggen diverse plantages waar men noodmuskaat en amandel kweekt. Veel huishoudens zijn bezig met het onderhouden van de plantages, het verzamelen van de noten en het drogen en conserveren van de noten. Dit is een arbeidsintensieve klus. Tijdens de tour wordt ook het nodige verteld over de historie van de eilandengroep met de Portugezen, de Engelsen en de Nederlanders.  Ik heb me vergeten in te smeren met antimuggenolie, waardoor ik al lopende over de plantage helemaal lek gestoken wordt.

Van linksboven naar rechts onder: met de boot komen we aan bij Walang. Onderweg zien we een Islamitische begraafplaats, de eenvoudige graven op de voorgrond zijn die van de vrouwen. Een verse geopende nootmuskaatvrucht. Langs de weg zie je overal noodmuskaatnoten liggen om te drogen. Een grote berg met amandelnoten. Een stagiaire verteld in het Engels alles over de nootmuskaat vrucht. Het vruchtvlees wordt gebruikt voor het maken van jam.

Gelukkig heeft iemand een flesje bij zich met antimuggenolie. Hij spuit wat op mijn beide benen en dat helpt gelukkig snel. Op de terugweg doen we nog een klein restaurantje aan, waar we worden getrakteerd op heerlijke warme kaneelthee met lekkere zoete kleine hapjes, een verwennerij dus.

Het eiland herbergt schitterende vogels, helaas zit deze vast.

Ook deze avond eindigen we weer op het terras met een biertje en een maaltijd die ons wordt voorgeschoteld door de eigenaresse van het hotel waar wij voor anker liggen. Helaas kwamen er meer mensen opdagen dan waarop zij had gerekend, zodat de maaltijd wat karig was. De gezelligheid maakt echter een hoop goed. De volgende dag doen we rustig aan en klussen wat aan de Ikinoo. Voor wat meer informatie over de plaats zelf loop ik mee met de “City tour”. Deze stadstour neemt ons mee langs verschillende gebouwen die van historisch belang zijn. Nederland speelt hierin de hoofdrol. Zo lopen we langs het huis van de regent, die namens Nederland hier de scepter zwaaide, de opslagplaatsen van de VOC, Fort Nassau, Fort Belgica en een Christelijk kerkje waarvan de vloer bestaat uit grafstenen waaronder belangrijke Nederlanders zijn begraven. Vooral Fort Belgica is zeer interessant. 

Linksboven, een gevangeniscel, de vleermuizen hangen aan het plafond, Linksonder is fort Belgica.
De man in het midden is gelukkig vrijgesproken. Rechtsboven, een van de Nederlandse graven. Rechtsonder, de resten uit een roemrijk verleden.

Dit fort is eind 20^e eeuw nog deels gerenoveerd, waardoor het fort zeer goed bewaard is gebleven. Zo zien we de rechtszaal, waar in het verleden mensen op een stenen opstapje werden gezet en er ter plaatse door de rechter werd bepaald of dat je de gevangenis in ging of dat je weer vrijgelaten werd.

Een deel van de danseressen in authentieke kledij.

Ook kregen we nog een inkijkje in een gevangen cel. Heel spartaans allemaal. Helaas is het Engels van deze gids wat gebrekkig, waardoor grote delen van zijn verhaal verloren gaat. Bij terugkomst wacht er een groepje danseressen op ons, die een mooie dansvoorstelling geven. Dit doen ze in aanwezigheid van de officials die op stoelen zitten op een soort van podium. Aansluitend worden er diverse speeches gegeven, waaronder ook één door Hans van de Zwerver. Als afsluiting wordt de bemanning van elk schip afzonderlijk naar voren gehaald voor een klein cadeautje en een fotomoment. Hiermee is het officiële deel afgelopen. Wat rest is een afscheidsdiner in het hotel waar wij ook de eerste avond hebben gegeten.

We krijgen een klein aandenken aan Banda met op de
achtergrond de officials.

Dit keer heeft de kokkin zich werkelijk uitgesloofd. Ook nu weer bestaat het menu uit 3 gangen. Soep, een buffet en een toetje. Vooral de gerechten van het buffet zijn overheerlijk. Ik eet dan ook weer eens veel te veel. De Indonesische keuken bevalt mij prima. Aangezien ik de laatste tijd wat ben afgevallen, kan ik die extra kilootjes best wel weer gebruiken. Het wordt tijd om Banda weer te verlaten en door te zeilen naar onze volgende bestemming het eiland Ambon, maar daarover meer in het volgende blog.