Maleisië

Op weg naar zee komen we dit eiland met vuurtoren tegen.

Na een nachtje lekker te hebben geslapen, gaan wij eerst even de haven verkennen. Eigenlijk doen wij dat overal waar we aankomen. Je bent er wel even zoet mee, waar kunnen we boodschappen doen, waar moeten we de was heen brengen, waar kunnen we geld pinnen, een telefoonkaartje regelen enz. En niet vergeten, waar zijn de restaurantjes, vooral dat laatste is voor Hans heel erg belangrijk. Het is een mooie haven, wel veel beton, hoge flatgebouwen, maar toch wel gezellig. Plus punt hier is, ze hebben een boodschappen service, heel fijn, we worden gebracht en na een paar uur winkelen pikken ze ons weer op, ik was er heel blij mee. In de haven zagen wij grote varanen zwemmen, ik wist niet dat ze hier ook waren, hebben we ze toch nog gezien.

In de haven leven twee varanen, ze zijn absoluut niet bang
voor mensen.

Soms lagen ze op een steiger heerlijk in het zonnetje te slapen, lekker met rust laten, doen ze ons ook niets. Na een paar dagen vertrekken wij weer, we zijn al iets langer gebleven omdat het weer tegenzat, maar nu vertrekken wij toch echt. Het regent pijpenstelen als wij losgooien, maar gelukkig is dat van korte duur.  De zon komt door en het wordt een mooie dag, wel varen we op de motor, maar hier is gewoon geen wind. Dat wendt ook weer. Na een rustige nacht schijnt ‘s-morgens het zonnetje weer uitbundig. We varen langs de scheepvaartroute, is prima te doen, we hebben daardoor geen last van vissersboten. Het is wel erg druk hier in de Malacca street. In de middag is het mooie weer verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een grijze lucht. Ook de wind is toegenomen, maar helaas wel op kop, opkruisen is geen optie vanwege de golven en de stroming die tegenstaat. Maar dan gebeurt het, Hans geeft een beetje meer gas om snelheid te houden en op dat moment stopt de motor ermee. Nee he, wat nu weer.

Onderweg komen we veel vissersboten tegen zoals hierboven.

Hans verzendt als eerste een berichtje via de marifoon, security(3x), all ships, wij hebben motorpech, dus of iedereen dat in de gaten wil houden. Hans krijgt de motor weer aan de praat, gelukkig maar. Maar nog geen tien minuten later gebeurt het opnieuw. Nu word ik echt nerveus, de wind en de stroming zorgen ervoor dat we in de scheepsvaartroute terechtkomen, weer verzenden we een security bericht, niet veel later zien we de kustwacht naderen die bij ons in de buurt blijft, wat wij wel zo veilig vinden met al die grote zeeschepen om ons heen, want reken maar, je voelt je heellll erg klein. Maar ook nu weer krijgt Hans de motor weer aan de praat, hij zegt alleen dat we niet meer op 2.500 toeren kunnendraaien, want dan zuigt hij ergens te veel lucht aan. Oké, daar houden wij ons aan, dan maar 2.200 toeren maar hij zegt er wel bij dat de motor ieder moment weer kan afslaan. Ik word er een beetje moedeloos van. Het is al enige uren noodweer, regen en onweer overal om ons heen. Niet echt leuk, maar de motor blijf het gelukkig doen. Hans zegt, dat zodra wij in de haven liggen, hij de filters gaat nakijken, er klopt iets niet, het is niet de motor die problemen geeft maar de diesel toevoer, ergens wordt er lucht aangezogen. Laten wij eerst maar eens veilig in de haven zien te komen, dan zien we daar wel verder.

Gezellig met mijn meiden en kleindochter aan de gourmet
op Sinterklaasavond.

Dan opeens horen wij een berichtjes via de marifoon dat er een kaping aan de gang is, hier word ik niet vrolijk van. Als je zo’n bericht via de marifoon ontvangt betekent dit dat het vlak bij ons plaatsvindt. Hans probeert mij gerust te stellen met het gegeven dat ze ons echt niet overvallen, ze willen die grote schepen hebben, daar valt geld te halen. Nou ik weet niet of mij dat nou zo geruststelt. Buiten is het nog steeds noodweer, wij zien niets buiten, dus rustig binnen blijven en de rit maar uitzitten. Vissersboten moeten ons nou maar in de gaten houden, door al die regen zien wij toch niets. Ik vind zeilen of liever gezegd motoren hier niet leuk. Honderden vissersboten om je heen, daar wordt een mens niet vrolijk van.  Maar gelukkig, wij zijn er bijna. Wel ben ik een klein beetje nerveus voor als wij aan gaan aanleggen, dus lieve Heer, laat de motor aub niet laten afslaan. God zij dank slaat hij niet af en leggen wij keurig aan. Een pak van mijn hart, we liggen, biertje schatje, graag lieverd. Zo voorlopig even niet zeilen, maar de boot op de kant zetten en dan heerlijk naar Nederland.  Eindelijk mijn kinderen weer eens zien, het is te lang geleden.

Het is winter in Nederland en er wordt volop geschaatst op
de bevroren sloten.

Ik vlieg een weekje eerder dan Hans, zo heb ik even de tijd met de meiden alleen, dat is ook wel eens lekker. Hans blijft nog een weekje om de boot klaar te maken voor als wij terugkomen, zodat we dan gelijk aan de slag kunnen gaan. De tijd in Nederland was geweldig, met al de kinderen, kleinkinderen, mijn zus en broer en natuurlijk al onze lieve vrienden. Weer heerlijk die gerechten gegeten die wij in het buienland niet kunnen krijgen, maar ik moet wel oppassen dat ik niet dichtgroei, ha, ha. Ook weer alle checks gedaan, bezoek aan de tandarts, aan de trombosedienst en aan de orthopedie, voor een nieuwe beugel. Zo dat hebben wij ook weer gehad. En dan zijn die gezellige weken weer voorbij en gaan wij gezamenlijk weer terug naar de Ikinoo, die gewoon op ons staat te wachten op zijn steunen.  Moet ik toch even zeggen over Pangkor Marina, wat een service hier. De boot staat wel met 14 ondersteuningen op zijn plek, waarbij elke steun met pennen in de grond is verankerd, de Ikinoo staat zo vast als een huis. Zo heb ik het nog nergens gezien, klasse.

Op kerstavond heeft de Marina een barbecue georganiseerd met
gratis vlees, bier en frisdrank, heel gezellig

Er worden hier ook regelmatig barbecues geven, met gratis bier, frisdrank en vlees, dat wordt door de Marina betaald. Daarnaast neemt iedereen een gerechtje mee om te delen met de andere zeilers, leuk toch. Altijd weer gezellig om andere zeilers te ontmoeten. Maar nu moet er toch echt gewerkt worden. Het wachten is echter op de antifouling en dat duurt wel even, want niets gaat hier echt vlot. Wij hebben een nieuw tentje besteld ter afsluiting van het dog house, want de oude was helemaal versleten. De zon maakt alles kapot. En geloof mij, alles gaat ook kapot in de tropen. Koop een boot en je moet hard werken om hem in tiptop conditie te houden. Maar onze Ikinoo is het waard.

Dat ziet er toch goed uit?

Eindelijk is de antifouling er en kan Hans aan de slag. Ik heb met hem te doen want het is zo heet hier, niet uit te houden. Ik zeg tegen Hans dat hij vroeg moet beginnen, aan het begin van de middag een dutje moet gaan doen en dan weer verder. Dit werkt veel beter, het is nog niet alles, maar het werk moet af. Hans gaat maar eens bellen waar dat tentje blijft en de buitenboord motor die wij voor een grote servicebeurt hebben meegegeven. Het is al weken geleden, maar bel er zelf maar achteraan want zei doen het niet. Alles gaat langzaam hier. Wij zouden hier eigenlijk de Ikinoo een refit geven, maar alles duurt zo lang hier dat wij dat maar in Turkije laten doen, daar zijn ook goede werven en vakmensen. Dus de Ikinoo moet het hier even mee doen.

De Ikinoo ligt gelukkig weer in  het water, voorzien van een
nieuwe antifouling en tip top gepoetst.

Na al het harde werken staat hij er weer prachtig bij, we zijn best wel trots op de Ikinoo. Er kwam een man langs die zei dat wij de mooiste boot van de gehele werf hebben, nou ik kan je wel zeggen dan groei je van trots hoor. Maar is groots deel aan Hans te danken, hij houdt alles netjes bij, zoveel hij kan en wat hij niet kan, laten wij doen. Het polyester van de opbouw moet nodig gedaan worden, want door de zon vertoond de oppervlakte vele kleine haarscheurtjes. Ook de spiegel moet opnieuw gespoten worden. Dat zijn beide dingen die je aan vaklui over moet laten. En dan is het zover, de Ikinoo gaat weer te water, hoera, niet meer trap en af, zo vermoeiend. Ik vind het altijd weer spannend, ik ga ook echt niet mee als hij te water wordt gelaten, dat laat ik aan een van de jongens van de werf over. Ja, zeg het maar, wat een schijter ben ik he, maar ik vind het doodeng.

Het nieuwe grof dieselfilter in aanbouw.

Maar alles gaat goed, de Ikinoo ligt weer aan de steiger. Heerlijk de wind waait lekker door de boot heen, dat hebben wij echt gemist. Heerlijk weer om de bewegingen van de boot te voelen, voelt weer heel vertrouwd. Nu nog de laatste klusjes doen. Wij hebben twee nieuwen grof dieselfilters gekocht en die gaat Hans plaatsen. Deze filters moeten de beste zijn, dus laten we hopen dat hiermee de problemen met lucht in de dieselleidingen verholpen is. Helaas passen er geen twee filters, zoals bij de oude set. We plaatsen er dus maar één en verkopen de andere wel aan een medezeiler. Als we de diesel- en watertank hebben gevuld en alles weer is opgeborgen, varen we naar Langkawi, de laatste stopplaats in Maleisië. We hebben een geweldige tijd gehad in Pangkor, veel mensen leren kennen en een Marina staf die ervoor zorgt dat alles naar wens verloopt en die alles voor je regelt. Hier gaan we nog even de haven in voor de laatste inkopen, het is hier belastingvrij, dus kunnen we heel goedkoop wijn en whisky inslaan. Ook de ankerketting moet nog opnieuw worden gemerkt, zodat ik kan zien hoeveel meter ik eruit heb gegooid. Als Hans de ketting op de steiger heeft liggen, zie ik pas hoe roestig deze is. Ik vraag aan hem, kunnen we hier geen nieuwe kopen.

Onze buit na een middagje taxfree inkopen doen.

Hans gaat op pad en al na een half uur is hij alweer terug. Ze hebben hier de juiste ketting op voorraad liggen. Snel kijkt hij nog even na of dat het wel de juiste ketting is, dat blijkt gelukkig het geval. Tegen het einde van de dag hebben we dus een 60 meter lange nieuwe en gemerkte 10 mm ketting in de ankerbak liggen. Daar word ik wel blij van. En nu gaan we alles klaarmaken voor de zeiltocht naar de Malediven, komt ook weer veel rompslomp bij kijken, hier word ik wel eens moe van, maar ja dat hoort erbij.  En dan eindelijk de laatste loodjes, nog ongeveer 6.500 mijl zeilen en dan zijn wij op de Middellandse Zee.  Ja, en dan op naar Turkije, waar de Ikinoo haar refit krijgt. Vanaf daar zeilen we, met heel veel tussenstops, doorzeilen naar Spanje, waar wij de Ikinoo te koop gaan zetten. Nu hoor ik jullie denken, waarom gaan ze de Ikinoo verkopen? Wel, ik ben er in Nederland achter gekomen dat mijn gezondheid achteruit is gegaan. Ik moet veel meer bewegen en dat gaat niet echt op de zeilboot. Dus hebben wij besloten om iets eerder te stoppen dan gepland was. Maar mijn gezondheid is nummer een.

Een impressie van de Pangkor Marina , eigenlijk te gezellig om weg te gaan. Deze jachthaven
heeft dan ook niet voor niets de bijnaam "Hotel Californië". Veel mensen liggen hier al jaren.

Wij gaan in Spanje wat huren en met de tijd wat kopen. Dus ook weer leuke plannen. Voor de liefhebbers, de Ikinoo is bouwnummer 3 en ook de laatste Breehorn 44 met een 8 mm aluminium romp en polyester dek met teak. Een sterkere boot kun je haast niet kopen. Natuurlijk gaan wij de Ikinoo missen, maar het is niet anders. Ik heb tegen Hans gezegd dat altijd nog als opstapper ergens mee kan gaan, of een boot weg brengen voor mensen die het zelf niet willen. Dan kan ik altijd ook nog wel eens mee. Ach het leven komt zoals het komt en wij maken daar ook weer wat moois van. Nu ga ik alvast mijn Spaans oefenen, is altijd handig. Ik ga het hierbij laten. De volgende keer schrijven wij vanaf de Malediven, kinkt goed he?