Suakin in Sudan

De haven van Suakin met de gekapseisde boot.

Sawakin, ook wel Suakin genoemd, is een havenstad in Sudan. Tot in de 19e eeuw was het een welvarende stad en haven. Zodra de Engelsen echter de port of Sudan bestempelden als de meest belangrijke haven, ging het in deze stad hard achteruit. Rond 1920 was Suakin al een sterk vervallen stad, iets wat inde eeuw daarna alleen aar erger is geworden. Als wij aan de wal gaan beleven we de grootste cultuurshock zoals we die nog niet eerder meegemaakt op onze reis rond de wereld. Bij de aankomst in de zeehaven van Suakin, zie je aan bakboord zeeschepen liggen, waarbij er ook één is omgeslagen en gezonken.

De ankerplek bij Suakin, aan de bovenzijde is duidelijk de 
nauwe doorgang tussen het rif en het eiland zichtbaar.

Deze ligt er omdat niemand de verantwoording neemt om deze weg te halen. De schepen zijn oud en vervallen en dienen voor het vervoer van geiten. Als je dit deel van de haven bent gepasseerd komt het spannendste deel. We moeten met de Ikinoo tussen een rif en het eiland van het oude Suakin door, een passage van 20 meter breed. Als we er eenmaal doorheen zijn, komen we op de ankerplek aan. In eerste instantie gooien we ons anker uit vlak bij een ondiepte. We krijgen het echter aan de stok met een oude Amerikaan die vindt dat wij te dicht bij zijn boot liggen. We halen onze schouders op en verplaatsen de Ikinoo wat verder naar achteren.

Een lokale visser komt terug van zee. Dit soort bootjes heeft 
geen motor, alles gebeurd roeiend of zeilend.

Even later liggen we vast als een huis. Als we naar de kant kijken in de richting van het oude Suakin, zien we niets anders dan ruïnes, het lijkt wel of dat we hier in een oorlogsgebied zijn beland. Geen huis staat meer overeind. Allen twee minaretten staan er nog. Al snel komt onze agent met zijn dinghy naar ons toe gevaren. Voorzichtig stapt hij aan boord, aangezien hij één been heeft die voorzien is van een prothese. Het invullen van de papieren is snel geregeld. We geven hem ook 2 pasfoto’s mee voor de “Local Shore Pass” of wal pas, een pas die je altijd bij je moet hebben als je aan land gaat. Hij neemt ook bestellingen in ontvangst voor diesel en water. Wij bestellen direct 160 liter diesel bij hem.

De walpas die wij kregen.

Een aantal uren later brengt hij onze paspoorten met een visumstempel terug, tezamen met de wal passen. Wat de functie van deze laatste is weten we nog steeds niet, er is geen instantie die er naar vraagt. Ook zie je in het geheel geen politie. Ik word door Sanne en Rik opgehaald om gezamenlijk een wandeling te maken door Suakin, op zoek naar winkels waar we kunnen inslaan. Als we aan de wal zijn, worden we direct aangeklampt door een oude Arabier die dolken en zwaarden verkoopt. De kwaliteit is miserabel, alles is gemaakt van gestanst staal en bot, dus echte siermessen en zwaarden. Sanne koopt voor $15, als souvenir, een dolk.

Deze man zat op de zeilers te wachten om ze en dolk of zwaard
te verkopen.

De man is helemaal in zijn nopjes. Als we verder lopen zien we niets anders dan armoede, hutjes gebouwd van golfplaten, huisjes van 10m2 met 1 kamer waar stapelbedden in staan en soms meer dan 4 mensen wonen. Daarnaast ligt er overal vuil, want ook hier is niemand verantwoordelijk voor het ophalen van vuil. Iedereen gooit het dus gewoon op straat. Ook hier wonen dus de mensen op één grote vuilnisbelt. Het plaatselijke vervoer vindt plaats met Tuk Tuks en motor driewielers, die je voor een redelijke prijs vervoeren. Wij kiezen ervoor om te voet te gaan. Overal waar je loopt kom je geiten tegen. Van wie ze zijn, is onduidelijk. Ze eten alles wat groeit en we hebben ze zelfs karton zien eten. Ook zien we veel ezels, die hier nog gebruikt worden als trekdier voor kleine karren. Soms voorzien van een watertank, andere keren met een laadplatform voor het afleveren van goederen in de sloppenwijken.

In impressie van Suakin, leven op een vuilnisbelt, veel erger kan het haast niet worden.

Al lopende door deze wijk, komen we ook een man tegen die duidelijk onder invloed is van alcohol of een drug. Hij valt ons lastig en kan ook niet van Sanne afblijven. Uiteindelijk haalt een bewaker van een militair complex hem bij ons weg.

Dit is een "lux" hotel,  met op de begane grond een klein
supermarktje met o.a. zuivel producten.

We lopen vele kilometers op zoek naar een supermarkt. Onderweg komen we ook nog kamelen tegen die geparkeerd staan door ze vast te binden aan een steen. Uiteindelijk vinden we een klein supermarktje onder een hotel. Hier doen we wat inkopen. Op de terugweg doen we een straat markt aan waar we groetje en fruit kopen. Onderweg kom ik ook nog een stalletje tegen waar ze pitabroodjes verkopen. Ik neem er 10 mee zodat we wat vers brood hebben. Met een rugzak vol verse producten keren we terug naar de boten.

Zodra je van de dinghy steiger afloopt, zie je aan je rechter
hand de vuilnisbelt met het afval van de jachten.

De volgende dag ga ik samen met Hans en Astrid van de Zwerver opnieuw naar de kant. De Incentive heeft drinkwater besteld, omdat hun watermaker het heeft begeven. Nadat ze vele flessen van 5 liter hebben ontvangen, die ze leeg hebben gegooid in hun watertank, geven ze flessen mee terug. Als ik dus aan de kant kom loop ik tegen een grote hoop legen flessen aan die hier zijn neergegooid. We lopen met z’n drieën verder op zoek naar eieren en nog wat meer groente, fruit en brood. Astrid is duidelijk onder de indruk van de armoede die we tegenkomen. Ze heeft een tasje met kleding meegenomen die ze zelf kan missen. Als ze bij een deur van een hutje aanklopt, wordt er in eerste instantie door een vrouw opengedaan. Direct commandeert haar man weg te gaan bij de deur en neemt het gesprek over. Met handen en voeten legt Astrid uit wat ze heeft. De man neemt het zakje in ontvangst en sluit de deur. Gezamenlijk lopen we verder.

Een meubel makerij langs de kant van de straat. Hier wordt 
afvalhout verwerkt tot eenvoudige meubels.

Dit keer lopen we direct naar de straat markt en het winkeltje onder het hotel. We kopen van alles in, ook verse eieren. Op de weg terug komen we nog langs een meubelmaker die bezig is eenvoudige tafels te maken van afvalhout. Gezamenlijk keren we terug naar de boten. Het wordt tijd dat we hier vertrekken, veel erger kan het niet worden. We melden ons bij onze agent, die ons voorziet van een cruising permit, waarmee wij alle ankerplekken in Sudan kunnen aandoen. Het plan is om in één keer door te varen naar een ankerplak in Egypte met een tussenstop bij Marsa Inkeifal, een mooie baai op 110 nm van Suakin. Vanaf daar is het nog 480 nm naar de Ras Abu Soma, de ankerplek in Egypte waar we, zonder te zijn ingeklaard, mogen liggen. Deze plek is niet ver van de ingang van de Golf of Suez, maar daarover later in ons Blog

Een tweede impressie, van onze agent in zijn dinghy, een koopman met zijn winkeltje in kruiden, een ezel doet een middagslaapje, een stapel houtskool in jutezakken om op te koken en een waterpunt met een pomp die het helaas niet meer doet.

.